Portret kobiety w literaturze i sztuce Młodej Polski.

TEMAT: Portret kobiety w literaturze i sztuce Młodej Polski.
Młoda Polska to epoka literacka , której początek wyznacza się na rok 1890 , a koniec na 1918. Był to okres wielu nowości w literaturze i dziedzinie sztuk pięknych. Okres modernizmu w polskiej literaturze to czas kiedy publikowali swe utwory tacy pisarze jak : Gabriela Zapolska , Stefan Żeromski , Władysław Reymont i inni. W swoich dziełach ukazywali problemy i kreślili portrety psychologiczne poszczególnych grup i warstw społecznych .Tworzyli również silne i wyraziste postacie kobiece . Starali się pokazać ich wewnętrzny świat i warunki , w których przyszło żyć poszczególnym bohaterkom. Postacie kobiece w twórczości młodopolskiej były przedstawiane zgodnie ze światopoglądem epoki i postawą ideową danego pisarza.
Pierwszą postacią , którą chciałabym scharakteryzować jest osoba pani Dulskiej – symbol osławionej „ dulszczyzny” z dramatu Gabrieli Zapolskiej pt, „ Moralność pani Dulskiej”. Tytułowa bohaterka to człowiek obłudny , zakłamany ,zachowujący się skandalicznie. Filozofia życiowa Dulskiej mówi ,że światu zewnętrznemu należy przedstawić się w jak najlepszym świetle . Bohaterka ma inny zestaw zachowań dla domowników , a inny dla obcych ludzi. Zabawne, a jednocześnie zatrważające jest to, że pomimo tak moralnie nagannej postawy , uważa siebie za osobę uczciwą i prawą . Jest bezwzględna , bez skrupułów pozbywa się służącej Hanki , kiedy ta zachodzi w ciążę z jej synem Zbyszkiem .Jej życiowe motto : „Na to mamy cztery ściany i sufit , aby brudy swoje prać we własnym domu i aby nikt o nich nie wiedział”, widoczne jest doskonale przy sprawie lokatorki ,którą Dulska wyrzuca z wynajmowanego mieszkania z powodu karetki , która zajechała pod kamienicę Dulskiej , gdy dziewczyna próbowała popełnić samobójstwo , a co mogło być powodem plotek .Natomiast w stosunku do syna, hulaki i bawidamka matka okazuje wyrozumiałość. To właśnie na przykładzie Zbyszka najbardziej widoczna jest obłuda i kompletna mierność moralna kobiety.
Zupełnie inny typ kobiet możemy zobaczyć u Żeromskiego. Pierwsza z nich to bohaterka „Ludzi bezdomnych” Joasia Poborska . To typ człowieka , świadomie przeżywającego swoje życie. Uczestniczy w odczytach ,chodzi do teatru i na koncerty. Osoba niezwykle mądra i wrażliwa . Bardzo ją boli poniżanie i wykorzystywanie kobiet przez mężczyzn . Mocno odczuwa samotność, jako mała dziewczynka została sierotą .Mimo opieki wujostwa brakowało jej własnego domu. Kiedy umiera jej brat, dziewczyna załamuje się .Dopiero miłość i oświadczyny Tomasza Judyma sprawiają ,że życie Joasi staje się radosne . Bohaterka zmienia swój stosunek do życia.