Motyw kobiety w sztuce jest jednym z najpopularniejszych motywów do których powracali artyści wszystkich epok. Niezależnie od czasów oraz prądów filozoficznych motyw ten był realizowany w starożytności w średniowieczu w baroku w romantyzmie czy w pozytywizmie. Jednak wizerunek kobiety nie był jednolity. Już na wstępie należy zaznaczyć, iż na wizerunek kobiety w literaturze i malarstwie w znaczącym stopniu zauważył fakt, że to głównie mężczyźni przez stulecia kreowali obraz kobiety. Dopiero wiek XIX przyniósł zmiany - w szczególności okres pozytywizmu, przyczynił się do znaczących zmian w kreowaniu wizerunku kobiety. Znaczenie płci w literaturze i kulturze szerzej wyjaśnia Marcin Wilk – poprzez definicję pojęcia gender jako płeć kulturową, która w świadomości zakorzeniona została jako pewne utarte schematy i stereotypy o kobiecie. W ten sposób kultura przez wieki powielała pewne utarte schematy. Czynniki wpływające na wizerunek kobiety są jednak jeszcze bardziej złożone. Niemal każda epoka wytworzyła swój własny wizerunek kobiety idealnej, będącej odzwierciedleniem filozofii i idei danego okresu. Taki sposób postrzegania motywu kobiety w sztuce przyczynił się do odzwierciedlenia autentycznego statusu społecznego kobiety w danym czasie. Tym samym dziś – z perspektywy setek lat, możemy dokonać retrospekcji znaczenia, wpływu i funkcji kobiety w danej epoce – poznając stereotypy, zwyczaje i obyczaje danego okresu. Jak kreował się wizerunek kobiety w danej epoce? Kim kobieta była dla romantyków, a kim dla poetów modernizmu? Na te i inne pytania odpowiem w czasie swojej prezentacji.
Wiliam Szekspir w utworze pt. „Sen nocy letniej” ukazuje interesujący portret Heleny i Hermii. Tematem przewodnim sztuki jest miłość, która stanowi o istocie i wartości człowieka – ale miłość pokazana z „przymrużeniem oka”. Autor poprzez miłosne zawirowania pokazuje złożoność ludzkiej natury i znaczenie dokonywanych wyborów pod przygrywką zabawnych scenek, które u widza wywołują serdeczny uśmiech. Erotyka, która również jest ważnym elementem utworu nie jest ukazana w sposób wulgarny, czy dominujący ale dziewczęcy, niewinny i ludzki. Akcja utworu rozgrywa się w królestwie Tezeusza, gdzie panują odwieczne zasady i prawa, które w sposób decydujący determinują miejsce społeczne kobiety. Hermia jest córką Egeusza, który pragnie ją wydać za Demetriusza nie zważając na uczucia i wole córki, która kocha Lizandra. Postać ta na pierwszych stronach utworu jest uprzedmiotowiona. Nie może decydować o sobie gdyż musi być posłuszna ojcu. Obraz Hermii nie jest ukazany w sposób schematyczny. Pomimo ograniczeń jakie nakłada na nią świat zewnętrzny (prawa..itp.) ma w sobie wewnętrzną siłę i odwagę by móc bronić swoich racji przed ojcem.
