"Albowiem ten kto zrozumie swoją istotę, jest panem swego przeznaczenia" - poprzyj przykładami.

1. „Albowiem ten, kto rozumie swoją istotę, jest panem swego przeznaczenia”.
Rozwiń słowa F.Bacona, odwołując się do własnych doświadczeń i wybranych lektur.

Odnosząc się to tekstu Francisa Bacona należy na wstępie odnieść się do osoby twórcy i czasów, w jakich zostały wypowiedziane. Autor żył w XVI wieku a więc w epoce odrodzenia i miało to decydujący wpływ na sposób myślenia tego wybitnego filozofa. Jest przekonany, że człowiek zrozumiawszy swoją istotę, może wybrać cel swojego życia, a następnie dążyć do niego drogą świadomych wyborów. Stoi to w opozycji do czasów średniowiecznych, gdy człowiek traktowany był jako marionetka w rękach Boga, a jego istota i cel życia były mu z góry narzucone- dążenie do zbawienia.

Francis Bacon negując średniowieczną filozofie posuwa się dalej i twierdzi że zrozumienie swojej istoty, a więc sformułowania celu życiowego, konsekwentne do niego dążenie daje władze nad własnym życiem.
Analizując zatem niniejszą myśl postawić należy dwa pytania:
1. Czy człowiek jest zdolny, do zrozumienia swojej istoty??
2. Czy daje mu to władze nad własnym przeznaczeniem??
O ile na pierwsze pytanie odpowiedź wydaje się być pozytywna o tyle w drugiej części myśli F.Bacona kryje się jedynie naiwna wiara w człowieka. Wiara z punktu widzenia autora nie pozbawiona podstaw, szczęśliwie bowiem oszczędzone mu były doświadczenia XX wieku – Holocaust. Hiroszima, Ruanda itp. Myśl tę postaram się udowodnić w dalszej części pracy, prezentując ją na podstawie trzech postaci literackich a mianowicie : Achillesa, Odyseusza, Janka Muzykanta oraz jednej postaci historycznej- Juliusza Cesara.

Każda z tych postaci była głęboko przeświadczona że zrozumiała swoją istotę. Achilles uważał, że jest półbogiem i herosem. Jego życiowym celem było dokonywanie bohaterskich czynów i zdobywania poklasku tłumów. Powyższe „motto życiowe” dawało mu motywację do mordowania napotkanych konkurentów do miana herosa. Świadomie podjął decyzję wzięcia udziału w wyprawie na Troję pragnąc dokonać tam kolejnych bohaterskich czynów zapewniających mu nieśmiertelną sławę. Wydaje się jednak nieprawdziwym przypuszczenie, że zdobył tym sposobem władzę nad swoim przeznaczeniem. Jeżeli byłoby to prawdą to musiałby on celowo stać na polach pod murami Troi nadstawiając swą piętę na strzałę wypuszczoną z łuku Parysa. Bardziej prawdopodobne wydaje się jednak, że gdyby ją posiadał uchyliłby się od strzały i nadal pozbawiał niewinnych mieszkańców Troi życia zyskując dalszą sławę u potomnych.

Kolejna z postaci jest dowodem, że zrozumienie swojej istoty, sprecyzowanie życiowego celu i jego konsekwentne realizowanie nie musi mieć żadnego wpływu na życiowe losy.

Nieszczęsna osoba Janka Muzykanta stanowi nie odosobniony przykład uzdolnionej twórczo osoby, która urodziła się w niewłaściwym miejscu i w niewłaściwym czasie. Można raczej stwierdzać, że to nie Janko Muzykant była panem swego losu, lecz okrutne przeznaczenie, zakpiło sobie z nieszczęsnego chłopca obdarzając go talentem, a jednocześnie nie dając mu możliwości jego prawdziwego wykorzystania. To że chłopie wykazał się niespotykaną dojrzałością i dostrzegł swój talent, rozwinął w sobie pasję i wolę pogłębiania umiejętności nie miało żadnego znaczenia. Równie dobrze mógł on ten talent uśpić i ograniczać się jedynie do przygrywania sobie na fujarce podczas wypasania gęsi- spotkałby go ten sam smutny los. Przeznaczenie nie miało w tym wypadku żadnego związku z wolą i determinacją człowieka, wiązało się to jedynie z jego pochodzeniem społecznym i brakiem odpowiednich środków.

Juliuszowi Cezarowi dzięki własnym zdolnościom i determinacji udało się osiągnąć wiele z postawionych sobie celów. To do niego najlepiej odnoszą się słowa Francisa Bacona – „ Ponieważ ten, który ma głęboką wiedzę an temat natury ludzkiej, może kształtować swój los, według własnego uznania. Jest urodzonym władcą”. Niewątpliwie Juliusz Cezar uważany jest za wybitnego władcę, króla tysięcy ludzi. Jednak władał własnym przeznaczeniem o czym świadczą liczne źródła historyczne mówiące o jego śmierci z ręki podwładnego Brutusa. Trudno przypuszczać że sam Cezar zaplanował swój los, a nawet, ze był świadomy niebezpieczeństwa. Świadczą o tym słowa, które wypowiedział przed śmiercią „I ty Brutusie przeciwko mnie” – są to słowa raczej słowa człowieka zaskoczonego swoim losem a nie świadomie kierującego swoim przeznaczeniem.

Przytoczone powyżej przykłady nie świadczą natomiast że szukanie celu istnienia i jego późniejsze realizacje są przejawem naiwności i głupoty. Odyseusz swój podstawowy cel życiowy oparł na uczuciach do Penelopy. Konsekwentnie starał się powrócić do Itaki i swojej żony. Często musiał się wykazywać odwagą, sprytem i determinacją. Cel swój osiągnął. Niewątpliwie jednak w wielu przygodach pomogło mu szczęście.


Podsumowując stwierdzić należy, że ten kto nie próbuje zrozumieć swojej istoty ogranicza się jedynie do bezmyślnego, biernego trwania, niema szans kierować swoim losem. Jednak aktywne poszukiwanie własnego celu i dokonywanie wyborów życiowych umożliwiających jego realizację, nie gwarantuje sukcesu. Często spotykamy się z taki zjawiskiem że jesteśmy już przy koncu, niema szans żeby się nam nie udało a jednak los potrafi być okrutny i nawet w takich momentach „rozłożyć nas na łopatki. Człowiek jest zależny od zbyt wielu rzeczy niezależnych od niego i mających nad nim przewagę aby mógł sam kierować swoim życiem.