Od roku 1981, kiedy po raz pierwszy zanotowano przypadek AIDS, chorobie tej towarzyszy wiele niedomówień i nieścisłości. Tymczasem szerzenie prawdziwych informacji o AIDS ma podstawowe znaczenie w zapobieganiu rozprzestrzeniania się,,dżumy XX wieku?.
Mniej więcej w 1980 roku lekarze w Ameryce Północnej i Europie zaczęli obserwować stały wzrost liczby pacjentów cierpiących na nową, tajemniczą chorobę.
Nie była to choroba wrodzona, ale najwyraźniej w jakiś sposób nabyta. Dziwne też było to, że właściwie nie chodziło o jedną chorobę, ale charakterystyczny zespół objawów, chorób i infekcji. W kategoriach medycznych grupa objawów i chorób, wykazujących tendencję do występowania jednocześnie, jest określana jako syndrom. Dlatego też nową chorobę nazwano AIDS, czyli syndromem nabytego braku odporności (ang. Acquired Immunadeficiency Syndrome).
Mniej więcej w 1983 roku badacze w Stanach Zjednoczonych i we Francji niezależnie od siebie odkryli wirusa podejrzewanego o wywołanie AIDS. Francuscy naukowcy nazwali go Lymphodenopothy Associated Virus, albo w skrócie LAV, ponieważ powodował powiększenie węzłów chłonnych ? na szyji, pod pachami i w pachwinie. Zaś amerykańscy naukowcy nazwali wirusa Human T- cell Lymphotrophic Virus III. Lecz po wielu sporach okazało się, że odkryte wirusy były niemal identyczne. Ostatecznie otrzymały nazwę HIV, oznaczającą Human Immunodeficiency Virus (,,ludzki wirus upośledzenia odporności?).
HIV przenosi się trzema głównymi drogami, przy czym w każdej dochodzi do wymiany krwi lub płynów ustrojowych.
Podstawowym sposobem przekazywania wirusa HIV są stosunki płciowe.
Drugą droga transmisji wirusa HIV jest przekazanie go nienarodzonemu dziecku przez zarażoną matkę.
Trzecia droga zakażenia to wprowadzenie do organizmu krwi lub płynów ustrojowych najczęściej podczas wykonywania zastrzyków.
Ciągle można zarazić się wirusem, korzystając z niesterylnej strzykawki lub igły, użytych wcześnie przez nosiciela wirusa HIV.
Zidentyfikowanie HIV i AIDS pociągnęło za sobą pojawienie się wielu fałszywych przekazań na ich temat. Młodzi czy starzy, biali czy czarni, mężczyźni czy kobiety ? wszyscy w pewnych okolicznościach mogą zarazić się tą śmiertelną chorobą.
Istnieją jednak tak zwane grupy,,wysokiego ryzyka?. Należą do nich ludzie zażywający narkotyki przy użyciu wspólnych strzykawek czy osoby odbywające stosunki seksualne z wieloma partnerami bez stosowania zabezpieczeń w formie prezerwatywy.
Nie ulega wątpliwości, że AIDS jest chorobą społeczną, zagrażającą zdrowiu całej populacji ludzkiej. Na początku lat 90 eksperci oceniali, że ponad 10 milionów ludzi jest nosicielami wirusa HIV. W roku 1991 w Stanach Zjednoczonych co 12 minut umierał ktoś chory AIDS. Obecnie jedyną bronią przeciwko AIDS jest wiedza, jak wirus HIV się rozprzestrzenia. Chociaż naukowcy nie ustają w poszukiwaniach leku, jedyną obroną pozostaje unikanie sytuacji niosących ze sobą ryzyko zarażenia. Obecnie w przychodniach rozpowszechnione są ulotki informacyjne o zagrożeniach i sposobach zapobiegania zarażenia wirusem HIV. Istnieją też bezpłatne linie telefoniczne, pod którymi uzyskać można fachową i dyskretna poradę na temat AIDS.
