Na początku lat 80-tych satelita meteorologiczny przesłał na Ziemię zastanawiające naukowców zdjęcia. Pokazywały one to, czego naukowcy obawiali się najbardziej - gigantyczną dziurę w wartstwie ozonowej nad Antarktydą.
Ozon to bezbarwny gaz, stanowiący jedną milionową część atmosfery tworząc ochronną tarczę wokół Ziemi. Zatrzymuje ona słoneczne promieniowanie ultrafioletowe beta () mogące uśmiercić lub uszkodzić żywe komórki roślin i zwierząt.
W normalnych warunkach zanikające cząsteczki ozonu są zastępowane przez nowe. Natomiast jeśli w atmosferze są obecne związki chloru, to ozon się nie regeneruje. Jego warstwa staje się coraz cieńsza, aż doprowadza to do powstania dziury ozonowej. Dane z satelitów wskazują, że niedobór ozonu na świecie powiększa się. Niektóre kraje zakazały używania związków chemicznych uszkadzających powłokę ozonową, ale zanim stężenie wenitowanych gazów w atmosferze obniży się minie bardzo wiele lat.
