Walc, to taniec pochodzenia niemieckiego (wywodzi się z Deutcher Tanz) posiadający metrum trójdzielne. W XIX w. wykształciły się dwa jego typy:
walc wiedeński – z tempem umiarkowanym, posiadającym wstęp o parzystym metrum, codę oraz (poprzez szeregowanie) charakter suitowy, a także puls złożony z powtarzanych trzech ćwierćnut, z akcentem na pierwszą z nich;
walc paryski – o powolnym tempie, sentymentalnym charakterze i zróżnicowanym akompaniamencie.
Jest to klasyfikacja walców użytkowych.
Istnieje jeszcze drugi podział, do którego należą:
walc brillante – wirtuozowski, brawurowy, z szybkim tempem i trybem majorowym
walc triste – o powolnym tempie i w tonacji minorowej.
Te dwa typy walców stylizowanych wykształcił w swojej twórczości Fryderyk Chopin.
Przykładem walca triste jest właśnie Walc a-moll nr 2 z op. 34. Przemawia za tym fakt, że tonacja tego utworu jest molowa, a dodatkowo kompozytor sam wyznaczył powolne tempo – lento.
Cały walc można podzielić na pięć kontrastujące ze sobą części: A, B, A1, B, A2.
Taki układ nadaje mu charakter formy rondowej.
[wykres 1.]
Część A trwa do taktu 52. i dzieli się na trzy okresy.
Pierwszy – okres a – jest okresem wielkim odpowiadającym. Ma bardzo spokojny, kołyszący (przez to wznoszący, to opadający motyw w lewej ręce) charakter i utrzymany jest w dynamice piano. Pierwsze zdanie dąży do dominanty (E-dur), drugie kończy się na tonice (a-moll). Cały fragment budowany jest poprzez powtarzane szeregowanie motywów i ma on charakter wstępu.
Od 16 taktu rozpoczyna się okres b. Jest to okres asymetryczny odpowiadający (poprzednik do E-dur, następnik do a-moll), składa się on z 20 taktów, ponieważ w następniku zachodzi paranteza. W tym okresie kompozytor wprowadza charakterystyczny akompaniament składający się z trzech ćwierćnut, z akcentem na pierwszą. Rozszerza się ambitus, pojawiają ósemki, triole, septole w prawej ręce, co nadaje fragmentowi większej ekspresji. Następnik jest bardziej urozmaicony od poprzednika – wiele nut jest ozdobionych, a w dodatku Chopin pod koniec zdania wprowadza kolejny głos (powtarzane dźwięki jako najwyższy głos).
W takcie 37 rozpoczyna się symetryczny i odpowiadający okres wielki c. Jego charakter wydaje się być radośniejszy, ponieważ miejscami Fryderyk Chopin wchodzi z tonacją paralelną (C-dur), a także co dwa takty pierwsza miara w prawej ręce jest ozdobiona. Okres zbudowany jest z uszeregowanych dwutaktowych fraz, gdzie w pierwszym takcie częściowo zanika w lewej rytm walcowy, zastąpiony ósemkami na drugą i trzecią miarę, a w drugim takcie z powrotem wraca i dołącza się do niego prawa ręka. Pierwsze zdanie kończy się na subdominancie (d-moll), drugie zaś nie ma wyraźnego zakończenia (dąży do H-dur).
