Unia Europejska jest to polityczne i gospodarcze ugrupowanie dwudziestu pięciu demokratycznych państw europejskich, które postanowiły ściśle ze sobą współpracować, budując dobrobyt i bezpieczeństwo, nie rezygnując przy tym z własnej niepodległości
i odrębności narodowej. Jest to jedyny w skali świata związek państw, który kojarzy ich interesy narodowe ze wspólnymi korzyściami gospodarczymi, politycznymi i społecznymi.
Polska przystąpiła do Unii Europejskiej 1 maja 2004 roku. W Unii Polska jest bezpieczniejsza, granice kraju są lepiej strzeżone, lepiej pracują sądy, skuteczniej jest zwalczana przestępczość międzynarodowa i korupcja.
Tempo rozwoju gospodarczego w Polsce zaraz po naszym wstąpieniu do Unii Europejskiej wzrosło. Małe i średnie firmy mogą się starać o finansowe wsparcie z unijnego budżetu. Polskie rolnictwo staje się nowocześniejsze, a więc bardziej konkurencyjne na rynkach światowych. Polska otrzymuje co roku kilka miliardów na poprawę stanu dróg, ochronę środowiska, budowę oczyszczalni ścieków, mostów, walkę z bezrobociem, szkolenia pracowników.
W Unii możemy zatrudniać się legalnie. Mamy też zapewnioną opiekę zdrowotną
w razie nagłego wypadku. Do studiowania za granicą wystarcza polska matura. Integracja
z UE dała nam również możliwość swobodnego podróżowania bez barier celnych.
Unia Europejska ma własną walutę – euro (€). Została ona wprowadzona 1. stycznia 1999 roku. Każdy kraj, który jest członkiem Unii Europejskiej może, a nawet powinien przyjąć euro.
Waluta ta została 1. stycznia 2002 roku wprowadzona w następujących krajach:
Austria, Belgia, Finlandia, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Luksemburg, Niemcy, Portugalia, Włochy.
Do strefy euro nie przystąpiły:
Wielka Brytania - na skutek decyzji swojego parlamentu,
Szwecja - na skutek niespełnienia wymogów w kwestii maksymalnego deficytu budżetowego oraz negatywnego wyniku referendum w tej sprawie,
Dania - na skutek negatywnego wyniku referendum w tej sprawie.
Za to na mocy podpisanych umów należą do niej 4 kraje nie będące członkami Unii Europejskiej:
Andora,
Monako,
San Marino,
Watykan.
Kraje zainteresowane przyjęciem wspólnej waluty musiały spełnić 5 tak zwanych kryteriów zbieżności:
mieć inflację nie wyższą niż o 1,5 punktu procentowego od średniej stopy inflacji
w trzech krajach Unii Europejskiej, gdzie inflacja była najniższa,
mieć długoterminowe stopy procentowe nie przekraczające więcej niż o 2 punkty procentowe średniej stóp procentowych w 3 krajach Unii Europejskiej o najniższej inflacji,
mieć deficyt budżetowy nie wyższy niż 3% PKB,
mieć dług publiczny nie większy niż 60% PKB,
mieć stabilny kurs wymiany w okresie ostatnich 2 lat, poprzedzających decyzję
o członkostwie.
