1. Nazwa państwa i szczególne cechy jego struktury.
Pełna nazwa państwa to Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej- mogłaby wskazywać, że ma ono strukturę federalną. Tym bardziej możemy być o tym przekonani, ponieważ od 1998 roku istnieje Parlament Szkocki i Walijskie Zgromadzenie Narodowe, jak również pewne pozaustrojowe obserwacje mogą uzasadniać przepuszczenia o federalnym charakterze państwa. Tymczasem tak nie jest, ponieważ Zjednoczone Królestwo jest państwem unitarnym .
Zjednoczone Królestwo tworzą cztery kraje: Anglia, Walia, Szkocja i Irlandia Północna, wraz z należącymi do nich wyspami. Za części państwa nie są uważane Wyspy Normandzkie i wyspa Man. Pomimo niekwestionowanego zwierzchnictwa królowej i parlamentu, dysponujących wobec nich, razem z Tajną Radą, szeregiem istotnych kompetencji. Mieszkańcy wyspy nie wybierają jednak swoich przedstawicieli do parlamentu Zjednoczonego Królestwa. Wyspy są uważane z królewskie posiadłości, a reprezentantem monarchy są na nich gubernatorzy- namiestnicy. Na wyspach, poza własnymi systemami sądownictwa i administracji, funkcjonują lokalne parlamenty .
Od oficjalnej nazwy państwa powinniśmy odróżniać inne określenia niekiedy z nią utożsamiane. „Wyspy Brytyjskie” to termin, który powinien być odnoszony do Zjednoczenia Królestwa z Wyspami Normandzkimi i wyspy Man. „Wielka Brytania” to z kolei określenie węższe, pochodzące od nazwy największej wyspy, i dlatego powinno być stosowane łącznie wobec trzech krajów na niej położonych: Anglii, Szkocji i Walii .
W różny sposób kształtowała się historia związków czterech państw tworzących dzisiaj Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. W końcu XIII wieku Walia została podbita i skolonizowana. W pierwszej połowie XVI stulecia w całości inkorporowana do Królestwa Anglii. W Walii obowiązywało wyłącznie prawo angielskie, język angielski stał się językiem oficjalnym, a mieszkańcy otrzymali prawo do reprezentacji w parlamencie angielskim. Kolonizacja Irlandii rozpoczęła się w tym samym czasie, co podbój Walii, z tą różnicą tylko, że za sprawą silnego przywiązania Irlandczyków do katolicyzmu, historia związków tych dwóch krajów była szczególnie dramatyczna. O inkorporacji Irlandii do Anglii mowy nie było, pomimo tego, że już w 1541 roku Henryk VIII koronował się jej królem. Irlandia stała się niczym innym jak pierwszą angielską kolonią. Także końca XIII wieku sięga historia związków Anglii ze Szkocją, która aż przez trzy stulecia zachowała swoją samodzielność polityczną. Sytuacja zaczęła się zmieniać w okresie reformacji. Henryk VIII nawet dwukrotnie próbował podporządkować sobie Szkocję zbrojnie.
