Metody nauczania - dydaktyka opracowanie na podstawie treści J.Półturzycki Dydaktyka dla nauczycieli

Metody Nauczania
W języku greckim methodos to sposób postępowania. Metodę nauczania zaś będziemy rozumieć jako „systematycznie stosowany sposób pracy nauczyciela z uczniami, umożliwiający osiąganie celów kształcenia, inaczej mówiąc, jest to wypróbowany układ czynności nauczycieli i uczniów realizowany świadomie w celu spowodowania założonych zmian w osobowości uczniów”.
Sposoby swej pracy z uczniami nauczyciel powinien dobierać w zależności od wieku uczniów, charakterystycznych właściwości poszczególnych przedmiotów nauczania oraz celów i zadań dydaktycznych, które ma zrealizować w ciągu danej lekcji lub jednostki metodycznej.
Uwzględnianie powyższych czynników przy doborze metod nauczania sprawia ,że różnią się one w sposób istotny od zasad i reguł dydaktycznych, których respektowanie obowiązuje w procesie nauczania-uczenia się niezależnie od przedmiotu, szczebla i realizowanych celów kształcenia. Zasady i reguły dydaktyczne w procesie nauczania – uczenia się ukierunkowują wszelkie czynności dydaktyczne nauczyciela i uczniów natomiast metody wskazują sposób realizacji planowanych zadań i celów. Dobór metod nauczania stanowiących ważne ogniwo układu : „cele-treści- zasady- metody- formy organizacyjne- środki nauczania- uczenia się” zależy od pozostałych ogniw tego układu, a także od kwalifikacji pedagogicznych nauczyciela, od warunków, w jakich odbywa się proces nauczania – uczenia się.

RYS HISTORYCZNY
Amerykański pedagog Clark Kerr wyróżnił cztery „rewolucje w zakresie metod nauczania”. Pierwsza polegała na tym, że nauczyciele – rodzice ustąpili miejsca zawodowym nauczycielom, a nauczanie okazjonalne – nauczaniu zinstytucjonalizowanemu, które było organizowane w szkole. Istotą drugiej tzw. Rewolucji było zastąpienie słowa mówionego słowem pisanym. Trzecia zaś spowodowała wprowadzenie słowa drukowanego do nauczania a czwarta, której w obecnym czasie jesteśmy świadkami zmierza do częściowej automatyzacji i komputeryzacji pracy dydaktycznej.
Nauczanie okazjonalne charakteryzowało się metodami polegającymi na naśladownictwie gdzie poprzez obserwację i powtarzanie za dorosłymi określonych czynności uczniowie przyswajali wiedzę. Z chwilą powstania szkół rozwinęły się metody słowne, których dominację można zaobserwować w średniowieczu. Najpierw było słowo mówione, później pisane, następnie drukowane gdzie stało się głównym nośnikiem informacji a erudycja książkowa – jednym z naczelnych zadań kształcenia.
Na przestrzeni wieków zauważa się różne poglądy dotyczące metod nauczania, krytykę metody wykładowej czyli przekazywanie uczniom gotowej wiedzy werbalnej a domaganie się aby uczniowie obserwowali zjawiska przyrody twierdząc, że dzieci powinny „być mądre z samych siebie a nie z książek”.