Żałoba po rozstaniu partnerów jako okres lepszego zrozumienia życia
„Żal i żałoba mają w sobie coś świętego i nietykalnego… „
H. Sienkiewicz
Żałoba jest przeżywaniem straty kogoś bliskiego. Współcześnie generalizuje się ową stratę do śmierci bliskiej osoby, jednak często zapomina się, że rozstanie partnerów też może być bardzo bolesne dla jednego z nich i może prowadzić do długotrwałej żałoby. Nie liczy się sposób odejścia, lecz nagły brak ukochanej osoby. Żałoba po stracie partnera zazwyczaj przeżywana jest przez dłuższy okres i bardziej emocjonalnie niż nawet po śmierci rodziców czy dziecka. Jest to spowodowane tym, że nagle zmienia się całe życie, dzieliło się je z kimś kto jest na tym świecie, ale już nie przy nas. E.Hemingway ujął to w słowach : ,,Miłość jest największym sensem istnienia", gdy straci się miłość, ginie również ten sens.
Mimo to, że żałoba jest okresem bardzo bolesnym przez który żaden człowiek nie chciałby przechodzić, okres ten bardzo dużo zmienia w naszym życiu. Już starożytni Rzymianie mawiali: „per aspera ad astra”, co w dosłownym tłumaczeniu brzmi: „przez ciernie do gwiazd” . Nie będziemy umieli stać się lepsi, zrozumieć życia, jeżeli nie dotknie nas cierpienie. Jak pisze Nancy O’Connor „Kiedy człowiek potrafi uporać się ze zmianą jaka zaszła w jego życiu, jest w stanie wspiąć się na wyższy stopień rozwoju emocjonalnego, wrażliwości i zrozumienia samego siebie oraz innych”.
Kiedy tracimy kogoś, z kim jesteśmy mocno związani, to tak jakbyśmy utracili cząstkę siebie- powstaje bolesna rana i potrzeba bardzo dużo czasu żeby mogła się zabliźnić. To właśnie ten czas powszechnie nazywany jest żałobą. Jest to czas w którym trzeba pogodzić się z rozstaniem i bardzo często nauczyć się żyć na nowo, bez ukochanej osoby z którą dzieliliśmy, bądź planowaliśmy dzielić całe nasze życie. Żal po stracie ukochanej osoby jest normalny. Zostają wtedy niespełnione marzenia i niezrealizowane projekty. W związku z tym nie możena uciekać od pogrążenia się w żalu, ani od nagromadzonych emocji. W dziele Freuda „Żałoba i melancholia” autor wyraża swoje poglądy na temat tych dwóch stanów psychologicznych. Według Freuda, żałoba to reakcja na stratę ukochanej osoby , a melancholia jest jak żałoba reakcją na utratę, jednak melancholik nie potrafi zidentyfikować utraconego obiektu, dla niego „strata jest nieznana”. Aby uniknąć tej utraty obiektu, melancholik będzie się z nim identyfikował, w skutek czego dojdzie do utraty własnego „ja”.
„Gdy jest żałoba, pusty staje się świat,
Gdy melancholia, pusty staje się podmiot”
Aby uniknąć zatracenia własnego „ja” żałoba musi być należycie „przepracowana”.
