Specyfika komunikowania się w społeczeństwie Trobriandczyków.
W ów społeczeństwie istnieje dość silne poczucie grupowe, czyniące z jednej strony jakikolwiek aparat władzy wykonawczej rzeczą zbyteczną, z drugiej zaś umożliwiające harmonijne funkcjonowanie wspólnoty własnościowej oraz zapewniające spokojny charakter systemu komunistycznego w dziedzinie życia seksualnego. Istotne znaczenie ma również wzajemność organizacji społecznej. Sposób, w jaki stosunki wzajemności układają się w ramach struktury społecznej, przyczynia się do ich precyzyjności.
Jeśli chodzi o komunikowanie się i wymianę pomiędzy dwoma wsiami – nie dokonuje się ona przypadkowo. Każdy mężczyzna ma swojego partnera wymiany. Podczas wymiany zachowanie uczestników opiera się na ściśle wymierzonym do ut des. Obie strony podchodzą do siebie z pełnym szacunkiem. Tak więc można zauważyć, iż wymiana ustawia system więzi społecznych o charakterze gospodarczym, które często łączą się z więziami innego rodzaju.
U Trobriandczyków obrzędy uważa się za obowiązek wykonawczy względem do pozostałych krewnych przy życiu. Zgodnie z matryiarchalną strukturą społeczeństwa najbardziej dotknięci stratą są krewni od strony matki. Żona musi okazywać rozpacz, zachowywać przez długi czas żałobę i nosić szczękę męża kilka lat po jego śmierci. Żałoba jest jednym z ogniw wzajemności między mężem a żoną. To prowadzi do sprawy małżeństwa. Społeczności żyjące na wyspach Trobrianda zawierają związki bez większego rozgłosu. Raz zawarte małżeństwo stanowi silny i wyłączny związek.. Podstawą jego utrzymania jest głęboka moralność oraz nieodstępujący na krok obyczaj. Osobiste stosunki pomiędzy małżonkami stanowią doskonałą ilustrację matrylinealnego typu małżeństwa. Swoboda Trobriandczyków niejednokrotnie wzbudza mieszane uczucia światowej społeczności, gdyż zaczyna się bardzo wcześnie. Już dzieci wykazują zainteresowanie zabawami ocierającymi się o seksualizm. Dla nich z kolei, nie jest to w żadnym wypadku niewłaściwe czy nienormalne. Starsi wiedzą o tym, tolerują to, a nawet pobudzają to przez pewne gry i formy zwyczajowe. Później, gdy chłopcy i dziewczęta osiągają dojrzałość seksualną, ich swoboda pozostaje taka sama. Prowadzi do dużej ilości związków, a obie płcie wykazują duże zainteresowanie eksperymentowaniem, tendencją do urozmaicania i próbowania. W pewnym momencie jednak, przy osiągnięciu bardziej dojrzałego wieku więzy między kochankami, bez żadnej zewnętrznej presji, stają się silniejsze i bardziej trwałe. Niewątpliwie należy tutaj zaznaczyć, że owe preferencje opierają się na prawdziwym przywiązaniu, będącym rezultatem podobieństwa charakterów. Przedłużająca się miłostka zostaje zauważona i staje się tematem wzajemnej zgodności. Rodzina dziewczyny okazuje przyzwolenie i w końcu małżeństwo między dwojgiem kochanków zostaje zawarte. .Obserwując zachowanie Trobriandczyków widzimy, iż pomimo ich wcześniejszych przeżyć seksualnych, młoda para nadal chce zawierać małżeństwa. Dlaczego? Z pewnością dzieje się tak, ponieważ istnieje wiele motywów małżeństwa. Musimy zdać sobie sprawę z faktu, iż Trobriandczyk bez zawartego prawnie związku posiada niepełny status społeczny. Kawaler nie posiada własnego gospodarstwa i szeregu uprawnień. W gruncie, rzeczy poza niedorozwiniętymi, nieuleczalnie chorymi, starcami, wdowcami i albinosami, nie ma nieżonatych mężczyzn .Pomimo, iż w początkowej fazie małżeństwa nie ma żadnego tabu seksualnego, nowożeńcy mniej są zainteresowani sprawami miłosnymi, niż przedtem. Pierwsze noce poślubne to naturalny okres wstrzemięźliwości. Dopiero po przeprowadzeniu do własnej chaty, młodzi małżonkowie mogą sypiać razem . Dodajmy jeszcze, że intymność seksualna pomiędzy mężem a żoną jest maskowana sztywną etykietą, nie tak ścisłą jednak, jak tabu określające relacje między siostrą a bratem. Skierowana jest wprost do wyeliminowania jakiegokolwiek dwuznacznego sposobu zachowania. Nie wolno opowiadać żartów seksualnych ani nieprzyzwoitości w obecności obojga małżonków. Wywlekanie osobistych, często seksualnych aspektów związku małżeńskiego, jest śmiertelną obrazą dla wrażliwości Trobriandczyka.. Zachowanie pary ludzi po zawartym związku, nieco różni się od tego, które przedstawiają młodsze pary. W miejscach publicznych zwykle rozdzielają się; żona łączy się z grupą kobiet, mąż zaś trzyma się z mężczyznami. Jeżeli chodzi o sprawy formalne dotyczące rozstania, to są one niespotykanie proste. Żona zazwyczaj opuszcza dotychczasowe miejsce zamieszkania, zabiera swój dobytek i przenosi się do swoich rodziców lub do kogoś z krewnych. Tam zamieszkuje, czekając na dalszy rozwój wypadków, a tymczasem korzysta z pełni swobody seksualnej. Kolej rzeczy w takich przypadkach zazwyczaj wiele się od siebie nie różni. Najczęściej spotykane są ponowne starania o względy żony. Mąż posyła swej wybrance dary, które przyjęte, znaczą rychły powrót żony. Postępowanie rozwodowe jest zakończone, a małżeństwo nadal obowiązuje.
Jeśli chodzi o relacje rodzinne – brat staje się naturalnym opiekunem dzieci, które muszą uważać jego – a nie ojca za głowę rodziny. Brat i siostra są powiązani ze sobą charakterystycznymi i bardzo ważnymi węzłami pokrewieństwa. W rodzinie trobriandzkiej kobieta musi zawsze zostawać pod opieką jednego mężczyzny – jednego z braci lub w przypadku, kiedy go nie ma jednego z najbliższych krewnych z linii matki. Można zatem powiedzieć, iż wzajemne stosunki między płciami układają się według określonego wzoru przyzwoitości. Na wszelkich szczeblach komunikacji humor i aluzje seksualne stanowią istotną rolę. Pod wpływem podniecenia zabawą lub wspólną pracą tubylec wydaje specyficzne okrzyki (np. halo! Cudzołóż Twój członek”). Przeklinanie jest w owym społeczeństwie jest używane jako rekcja zastępcza na mniejsze przykrości. Przekleństwo w gniewie może mieć poważne konsekwencje, jeśli dotknięci nad sobą nie panują.
Podsumowując wyżej rozwinięty temat można stwierdzić, iż specyfika funkcjonowania i wartości społeczeństwa Trobriandczyków silnie odbija się na wszystkich sferach ich egzystowania. Komunikacja zaś stanowi podstawę do formowania więzi społecznych i określania ról względem społeczności.
