,,Gdy po śmierci niebiosów przybyłam pustkowie'' , zobaczyłam ogromną przestrzeń. Nie było tam nikogo oprócz Boga. Podszedł do mnie i swymi ciepłymi dłońmi głaskał moją głowę. Po chwili powiedział, abym się do niego zbliżyła. Wystraszona podeszłam, a on zaproponował mi ,że zrobi dla mnie wszystko czego brakuje mi do szczęścia w zaświatach.

Był przepiękny, wiosenny dzień. Siedziałem wraz z kolegą w szkolnej ławce na lekcji języka polskiego , a pani dyktowała całej klasie notatkę.

Nikt nie był zainteresowany lekcją. Wszyscy czekali na godzinę geografii . Ta nie miała być zwykła, nudna lekcja. Wraz z nauczycielką geografii mieliśmy polecieć w przestrzeń okołoziemską, na jakąś bliską Ziemi, ale nieznaną, planetę.

Szilpa zorientowała się, że jest już godzina 6:15, a więc jest spóźniona do szkoły. W tym momencie jej babcia, Justyna, wspominała, jak to kiedyś, w 2010 roku, dzieci miały dobrze, gdyż ich zajęcia szkolne zaczynały się o godzinie 8:00.
- Znowu zaspałam! Nienawidzę tych elektronicznych kogutów! One tylko kształtem przypominają koguty, a wcale nie potrafią budzić, jak prawdzie! To pewnie dlatego, że w środku mają kable i przewody zamiast mózgu i serca? - Wykrzyczała w pełni już zdołowana Szilpa.

Klasztor Zen


Nadszedł czas spotkania z mistrzem. Uczniowie Zen zaczęli zadawać wiele pytań Attar de Neishapurowi:
- Mistrzu, opowiedz nam o Stwórcy! Jaki on jest?
- Stwórca jest nieznany i niepoznawalny. Każde twierdzenie o nim, każda odpowiedź na wasze pytanie będzie zniekształceniem prawdy.