Pewnego dnia – rankiem - wybrałam się z koleżanką na wycieczkę rowerową. Dzień zapowiadał się bardzo ciekawie. Był sierpień. Słońce wznosiło się coraz wyżej. Podekscytowane pojechałyśmy zobaczyć stary zamek, który stał na drugim końcu wioski, w której przebywałyśmy.
Kiedy dojechałyśmy na miejsce słońce chyliło się ku zachodowi.

Kraków, 6 IX 2008

Cześć Marcin!

Bardzo dziękuję Ci za Twój ostatni list. Przepraszam, że długo do Ciebie nie pisałem, ale zaczęła się szkoła, a z nią ograniczenie czasu wolnego. Sam pewnie tego doświadczyłeś. Chciałbym napisać Ci coś o moich wakacjach.
Nie uwierzysz, kogo spotkałem.

Dzień 13 maja tego roku był chyba najgorszym dniem mojego życia. Wtedy to bowiem pokłóciłem się z rodzicami, dostałem jedynkę i znienawidziłem kolegę. A to było tak:
W przeddzień klasówki z matematyki w ogóle się nie uczyłem. Sądziłem, że wszystko już umiem, a gra na komputerze jest o wiele przyjemniejsza.

Był późny wieczór, kiedy mój mąż wrócił z wojny. Przestraszyłam się, że może dowiedzieć się o mojej zdradzie i zostanę skazana na śmierć. Przytuliłam go i wbiłam mu sztylet w serce. Przez jakiś czas nie wiedziałam co mam robić. Trzymałam bezwładne ciało mojego męża na rękach. Wyszłam na łąkę i tam go pochowałam, obok znalazłam białe lilie, czyli symbol czystości i niewinności, posadziłam je na grobie rycerza.