Taniec w renesansie – w okresie renesansu tańce popularne w średniowieczu uległy pewnej ewolucji, głównie pod wpływem wybitnych twórców tańców dworskich. Z tego powodu w większości są zaliczane właśnie do tej kategorii. Według innej terminologii, zalicza się je do tańców historycznych.
Do najważniejszych tańców tej epoki zaliczają się:
- basse danse,
- branle,
- pawana.
- piva,
- galliarda,
- saltarello,
- ducia,
- estampie,
- farandola,
- chorea.
Basse danse - taniec niski - taniec dworski, w tempie umiarkowanym i metrum dwudzielnym, prawdopodobnie 12/8, wykonywany w parach. Powstał około roku 1400 na terenach położonych między Włochami, Francją i Hiszpanią. W połowie wieku rozkwitł na dworze burgundzkim i był popularny w latach 1450-1550 na wielu dworach Europy. W Hiszpanii zwał się baja danza we Włoszech bassadanza a w Niemczech Hoftanz. Cechą charakterystyczną tego dostojnego tańca jest to, że kroki w nim nie były ustawione w sztywnym schemacie, co zezwalało na tworzenie coraz to nowych wariantów. Główne elementy, których używano wywodziły się ze starszych, średniowiecznych tańców, między innymi z carole:
• sempio (krok prosty)
• doppio (krok podwójny)
• Riverenza (ukłony)
• branle, czyli continenza (krok do boku)
• ripresa (krok w tył)
• volta tondo, meza volta (obrót, półobrót)
W każdym tańcu kombinacja tych elementów mogła ulegać zmianie, w zależności od mody, regionu w którym się go tańczyło i talentu choreograficznego jaki posiadał zatrudniony na dworze choreograf. Czasami pary trzymały się za rękę, a czasami partnerzy tylko stali obok siebie. Zestaw instrumentów w orkiestrze, która akompaniowała tańczącym również ulegał zmianie mogły to być: lutnie, harfy, bębenki, dudy, organy, trąbki i inne instrumenty dęte. Taniec niski występuje w zbiorach na lutnię O. Petrucciego. Wśród bardziej znanych zbiorów można wymienić ten P. Attaigneta, na klawesyn Quatorze gaillardes ... et deux basse danses 1530 i na lutnię Dixhuit basses danses garnies de recompers et turdions 1529. Branle grupa dworskich tańców wywodzących się z francuskiego branlera, w metrum 4/4, znanego być może od XIV w., a pochodzącego od jeszcze starszej carole.
Branle stały się bardzo popularne we Francji w XV-XVI w., a później na dworach całej Europy. Wykonywane były grupowo i składały się z kilku figur. Głównym źródłem infrmacji na temat tych tańców jest traktat Thoinota Arbeau Orcheosographie.
Branle dzielą się na cztery podstawowe grupy:
- branle Simple,
- branle Gay,
- branle double (lub commun),
- branle à maner.
Branle dały początek menuetowi.
Pawana - prawdopodobnie z łac. pavo (paw), taniec dworski w metrum 2/4, pochodzenia włoskiego lub hiszpańskiego, popularny w XVI i XVII w.
