Teatr baroku


Teatr to miejsce gdzie utwory literackie napisane zwykle w formie dialogów – rozmowy między dwiema lub kilkoma osobami – „oblekają się w ciało” – zostają przed nami odegrane przez aktorów w specjalnie przystosowanym do tego budynku z widownią i sceną, na której plastycy (twórca dekoracji zwany scenografem oraz projektant kostiumów) nadają kształt światu opisanemu przez dramaturga.

Mianem motywu vanitas określamy różne literackie i artystyczne prezentacje kruchości ludzkiego istnienia. Wiąże się z tym wiele symboli. Sama nazwa wywodzi się od słynnego fragmentu biblijnej Księgi Eklezjastesa: Vanitas vanitatum et omnia vanitas –(z łac.) „Marność nad marnościami i wszystko marność”

Topos marności – vanitas był bardzo popularnym motywem wśród barokowych twórców.

Motyw snu pojawił się w XVII w. w filozofii, nauce, sztuce i literaturze. W XVII w. wolność była owocem zakazanym, ograniczały ją reguły poetyki klasycystycznej, przyznanie rozumowi dominującej roli w procesie powstania świata, reguły władzy absolutnej, modele zachowań społecznych. Popularny był pogląd św.

Aby odpowiedzieć na pytanie zawarte w temacie, należy najpierw wyjaśnić czym jest sarmatyzm jako ideologia i styl życia oraz zbadać jak powstał i jak ewoluował mit sarmacki.

Początki mitu sarmackiego
Z pojęciem sarmatyzmu kojarzy się nam najczęściej swoisty sposób bycia: rubaszność, ciemnota i konserwatyzm staroszlachecki.