LEKCJA1. PODSUMOWANIE OBYCZAJOWOŚCI BAROKU - SARMATYZM
Sarmatyzm – zrodził się w wyniku połączenia ideologii szlacheckiej z zasadami baroku. Szlachta podkreślała swoją wyjątkowość i stanowiła zwartą elitę (tu szczególnie mocno zarysowywała się ksenofobia wobec innych grup społecznych, a także wobec cudzoziemców i co za tym idzie szowinizm). Ceniono wielki patriotyzm, oddanie ojczyźnie – stworzono zatem bogatą kulturę obyczajową. Saramaci byli przekonani o swym wyjątkowym pochodzeniu – Polska to naród wybrany, któremu została powierzona pewna misja dziejowa; sami sarmaci pochodzić mieli od: Rzymian i od narodów biblijnych. Z kolei język polski uznawano za jedyny i prawdziwy, którym, według ich przekonania, posługuje się w niebie.
Sarmatyzm:
-ksenofobia, szowinizm, skrajny konserwatyzm
-charakterystyczna mentalność szlachecka
-sarmatyzm jako połączenie idei politycznej szlachty z barokowymi wzorcami, gustami oraz kulturą artystyczną
-Bóg opiekuje się Polską dając jej do spełnienia pewną misję dziejową
-Polska to naród wybrany, a oni mają ją reprezentować
-sarmaci uważali, że pochodzą od: 1) Rzymian; 2) narodów biblijnych
-język polski jest jedyny i prawdziwy
-głęboka wiara (jednak również duża pruderyjność)
Obyczajowość baroku (pod kątem sarmatyzmu):
-antyk w służbie chrześcijaństwu
-zbliżenie do średniowiecza, jako epoki cnót i prostoty
-pruderyjność wobec wiary i tradycji (rozpasanie, rozwiązłość wynikająca z zachowania się – pojedynki, uczty, ubliżanie, etc.)
