„Człowiek nie wybiera sytuacji, ale musi jej sprostać”. Rozważ myśl, odwołując się do wybranych utworów literackich.

„Człowiek nie wybiera sytuacji, ale musi jej sprostać.”
Słowa te, wypowiedziane przez współczesnego twórcę Andrzeja Szczypiorskiego, możemy odnieść nie tylko do czasów, w których przyszło żyć i tworzyć pisarzowi, ale także do każdej epoki w dziejach świata.
Poszczególne okresy niosły ze sobą różnorodne sytuacje życiowe, wydarzenia, które w taki, a nie inny sposób zapisały się na kartach historii.
Ludzie zazwyczaj nie wybierali warunków, w których przyszło im żyć, nikt nie wiedział, nie wie i zapewne nie będzie wiedział, w jakiej sytuacji może znaleźć się za kilka minut, godzin, czy nawet lat. W każdej chwili możemy znaleźć się w warunkach zupełnie nas przerastających, nieprzypominających tych, które znamy z życia codziennego.
Wskutek takiego obrotu spraw każda jednostka skazana jest na konieczność przystosowania się do otoczenia, w którym w owym czasie się znajduje. Człowiek musi zawsze stawiać czoła zastałemu porządkowi świata.
W moim wystąpieniu postaram się przedstawić, jak literatura współczesna ukazuje zmagania człowieka z nastałą sytuacją oraz to, jak poszczególne jednostki starały się sprostać wymaganiom rzeczywistości. Pragnę także dodać, iż w mojej prezentacji postanowiłem skupić się wyłącznie na literaturze współczesnej, gdyż uważam, że to właśnie ona w najlepszy sposób pokazuje jak człowiek potrafił zachować się w obliczu zmiany warunków życia codziennego.
Swoje rozważania na temat myśli Andrzeja Szczypiorskiego postanowiłem rozpocząć od przedstawienia twórczości Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Jako pierwszy utwór wybrałem wiersz pod tytułem: Pokolenie”. Jak już sam tytuł wskazuje, tematem wiersza jest sytuacja, dodajmy tragiczna, młodego pokolenia – Kolumbów, w trakcie II wojny światowej.
Wojna zanegowała wszystkie ludzkie wartości, dokonała totalnego zniszczenia. Młodzi, naiwni i niewinni ludzie, dopiero wkraczający w życie, doświadczyli przerastającej ich siły. Pozbawieni zostali nadziei na przyszłość, musieli nauczyć się żyć w nieludzkich warunkach, a zarazem zapomnieć o swoich marzeniach i ideałach.
Właśnie druga część wiersza stanowi swoisty manifest pokolenia, ukazuje ona stan świadomości ludzi skazanych na ciągłe obcowanie ze śmiercią.
Młode pokolenie znalazło się w sytuacji bez wyjścia, młodzież nie wiedziała, co ma zrobić, jednak postanowiła dzielnie stawić czoła wojnie. Rzucając wszystko, każdy młody obywatel wziął do reki karabin i ruszył do walki z okupantem, w obronie ojczyzny i swoich rodaków.
Podmiot liryczny wymienił przykazania, jakimi czas wojny naznaczył życie pokolenia Kolumbów:
„Nas nauczono. Nie ma litości (…)
Nas nauczono. Nie ma sumienia (…)
Nas nauczono. Nie ma miłości (…)
Nas nauczono. Trzeba zapomnieć”.