JAKA JEST PRZECIW ZŁEMU TWOJA TARCZA CZŁOWIECZE KOŃCA WIEKU XX?

Już od tysięcy lat, ludzkość stojąca w obliczu niebezpieczeństwa uciekała się do najrozmaitszych sposobów stawiania czoła przeciwnością losu. Zło, z którym walczono przybierało jednocześnie różne formy, wymieniając jedynie; wojny i konflikty międzynarodowe, klęski żywiołowe, pogoń za pieniądzem, wypływający z niewiedzy strach przed nieznanym.

Stanisław Wyspiański napisał „Wesele” między listopadem 1900 roku , a marcem 1901 roku. Inspiracją do napisania tego utworu były autentyczne uroczystości weselne, które odbyły się 20 listopada 1900 roku w podkrakowskich Bronowicach. Była to uroczystość w domu Włodzimierza Tetmajera, młodopolskiego malarza, gdzie swe wesele wyprawił Lucjan Rydel, dopiero co ożeniony z chłopką Jadwigą Mikołajczykówną.

Istniały dwa zasadnicze typy dramatów - symboliczny i naturalistyczny oraz dodatkowo eks-presjonistyczny.

Przykład pierwszego stanowi "Wesele". Wyspiański zachowuje starożytną zasadę trzech jedności - miejsca, czasu, akcji. W jednej scenie nie ma więcej niż trzech postaci.

Dramat posiada dwa wątki społeczno-obyczajowy związany z osobami rzeczywistymi oraz fantastyczno-symboliczny - z osobami dramatu, zjawami.

W epoce Młodej Polski żyło i tworzyło wielu znakomitych poetów, ale najbardziej zafascynowała mnie poezja Kazimierza Przerwy-Tetmajera. Żeby scharkteryzować jego twórczość wtbrałam cztery wiersze: "Koniec wieku XIX", "Hymn do nirwany", "Lubię, kiedy kobieta..." i "Melodia mgieł nocnych" (Nad Czarnym Stawem Gąsienicowym).