Niejednokrotnie przytrafia nam się sytuacja, gdy ktoś z naszego otoczenia stoi przy swoich poglądach i za min nie chce od nich odstąpić. Czy takie postępowanie jest słuszne? Czasem tak, a czasem nie. Tylko gdzie jest granica?
Wyobraźmy sobie pewną sytuację: nastolatek chce iść ze znajomymi na dyskotekę.

Wizja świata i człowieka zmieniała się przez epoki. Można nawet powiedzieć że są jednym z wyznaczników jej cech.
Człowiek w renesansie jest istotą żyjącą w harmonii ze światem. Wierzący czy nie – zawsze jest ufny w sens swego istnienia, zna swoją naturę. Widzi źródło swej sztuki, architektury, filozofii życiowej w antyku – epoce w której nawet bogowie byli bardzo ludzcy, w której królowała idea humanizmu, której głównym założeniem był antropocentryzm – czyli skupienie uwagi w sztuce literaturze i filozofii na człowieku.

W latach teraźniejszych, na początku XXI wieku, już mało kto mówi o czasach wojny i okupacji. Teraz na pierwszym planie pojawiają się wydarzenia współczesne: kataklizmy, katastrofy, ataki terrorystyczne czy też historie z życia sławnych ludzi.
Po tamtych czasach zostały jednak wspomnienia.

Właściwie skąd się wzięło dobro i zło? Na Eden można spojrzeć jako na świat mitycznego człowieka natury, który nie ma żadnych ograniczeń kulturowych- zakazów i nakazów, a moment zerwania jabłka z "drzewa poznania dobra i zła" można odebrać jako chwilę, w której po raz pierwszy pojawiło się jakieś prawo moralne.