Wizerunek kraju lat dziecinnych w „Panu Tadeuszu” Adama Mickiewicza. Interpretując podane fragmenty rozważ związek doświadczeń emigracyjnych z obrazem utraconej ojczyzny. Wnioski z analizy odnieś do całej epopei.

Autor w epilogu wyraża swoje uczucia, jakie w nim dominują. Powraca w swoich rozważaniach do ojczyzny lat dziecinnych. Przedstawia ją z wielkim uczuciem i wzruszeniem mając nadzieję, że jeszcze kiedyś wróci do ojczyzny. Życie dla Adama poza granicami kraju jest bardzo trudne można je porównać do „strefy ulewy i grzmotu”, autor tęskni za spokojem, uśpionej natury „i szukać tylko cienia i pogody”. Chciałby wrócić do domu, w którym mieszkał jako dziecko. Po tak długim czasie emigracji spotkał się ze swoimi przyjaciółmi, którzy też musieli wyjechać z Polski i zamknęli za sobą „drzwi do Europy”- co sprawia, że nie mogą wrócić. Powraca w myślach „ku szczęśliwym czasom”. Autor wspomina powstanie, w którym nie mógł wziąć udziału. Jak wiele osób poświęciło swoje życie dla ratowania wolności narodu? Ludzie byli bardzo nieszczęśliwi, ale mieli nadzieję na lepszy obrót sprawy. Cała Europa mówiła o Polakach i wspierała ich w swoim postanowieniu walki o wolność. Wyrzuca sobie, że nie pomógł w ratowaniu kraju tylko, co innego było dla niego ważniejsze w tym momencie. Polski naród jest już tym zbyt uciemiężony i nikt już nie daje sobie z tym rady. Nawet ludzie silni, odważni nie wiedzą, co robić. Powietrze unosi się nafaszerowane ludzkimi emocjami, nawet natura odczuwa nastroje panujące w kraju. Zwraca się do ojczyzny, którą nazywa Matką. Została ona pokonana przez oprawców całkiem niedawno „Ty tak świeżo w grobie złożona”. Mickiewicz tak bardzo cierpi, że nie ma już sił nawet mówić o niej. Kto jest w stanie mówić pochlebstwa, że jest coś dobrego w Polsce, o czym można powiedzieć. Ta sytuacja panująca „rozczula rozpacz marmurową”- czyli nikogo nie omija. Kto będzie mógł zmienić tę sytuację i ludzie będą płakać ze szczęścia. Cały naród czeka na tego człowieka jak na wybawienie- mesjasza. Za granicą Polacy nie mając, czego szukać są nieproszonymi gościmi a szczęścia mogą zaznać tylko w kraju, w którym się urodzili. Autor idealizuje swój obraz ojczyzny. Przedstawia go w jak najlepszym świetle. Na początku powraca do natury do swoich zabaw jako dziecko a następnie stwierdza, jaka była w nim sytuacja. Ludzie byli szczęśliwi, chociaż nie żyli w luksusach. Czuło się odpowiedzialności ludzi za ojczyznę – była jedyna i niepowtarzalna. Cieszył się całym jej bogactwem. Znał każdy zakątek tej ziemi. Po którym hulał jako dziecko. Niektórzy wyjechali tak jak on. A inni zostali i tych nazywa przyjaciółmi swoimi i ojczyzny, której nie zostawili. Wszyscy w tej okolicy znali się bardzo dobrze, bo w większości byli rodziną. Zastanawia się ile osób tam pozostało. Kto wyjechał? Kto zginą? Chłopi, którzy pracowali dla swoich pracodawców byli do nich bardzo przywiązani.