Japoński krąg kulturowy jest najmniejszym ze wszystkich kręgów kulturowych, obejmuje Japonię oraz obydwa państwa koreańskie. Obydwie te kultury na przestrzeni wieków czerpały wiele z Chin, dlatego spotkać można zadziwiająco wiele wspólnych cech między japońskim kręgiem, a chińskim.
Świadczy o tym przede wszystkim system znaków, jakim posługują się Japończycy - są to znaki kanji, które "sprowadzone" zostały do Kraju Kwitnącej Wiśni w I w. p.n.e. i używane są do dzisiaj, choć w zmienionej wymowie. Alfabet ten przejęty został także przez Wietnam i Koreę, jednak w Korei zabroniono posługiwania się nim. Obecnie używany jest tam alfabet "hanguru" ( ale obowiązującym w Korei językiem obcym w szkołach jest japoński ).
Pomimo znacznych w dzisiejszych czasach zachodnich wpływów krąg japoński skutecznie się przed nimi broni. Nadal praktykowane są tradycje, które zakorzenione są głęboko w świadomości narodowej.
W Japonii wciąż istnieje kult osoby Cesarza, który jest najważniejszą osobą w państwie. Władca uważany jest za potomka bogów i nikt nie ma prawa kwestionować jego boskości ( wedle tradycji ). Szczególną jego rolę w życiu kraju potwierdzać może istnienie jego własnej części języka japońskiego. Istnieje np. zaimek "ja" ( chin ), którego używać może jedynie Władca, poza tym przeznaczone są dla niego specjalne zwroty grzecznościowe, oraz co najważniejsze, nie istnieje zaimek "ty", którym miałoby się prawo zwracać do jego osoby. Przywiązanie Japończyków do kultu Cesarza potwierdzać może zaistniała w 1946 roku sytuacja, kiedy to pod presją amerykańskich władz okupacyjnych, sprawujących kontrolę nad krajem, Cesarz Hirohito złożył przez radio ( po raz pierwszy w historii długowiecznej dynastii ), że nie jest potomkiem bogów. Wiadomość, która miała wedle Amerykanów osłabić wiarę ludności we Władcę, odniosła zupełnie odwrotny skutek. Dogmat umocnił się wśród obywateli, dowodząc że nic nie jest w stanie wyplenić długoletnich tradycji ( Oczywiście, nie oznacza to, że wśród dzisiejszych Japończyków nie ma typowych racjonalistów, którzy przymykając oko na tradycję. ).
Kolejnym przykładem trwania w tradycji jest istnienie alfabetu, którego jedną z najpowszechniejszych funkcji jest zapisywanie nazw obcych, tak by były dla Japończyków nie tyle zrozumiałe, co łatwe do wymówienia ( mieszkańcy Japonii mają niezwykły talent do zniekształcania słów obcego pochodzenia ).
Japończycy, możliwe że jak żaden inny naród, pielęgnują wciąż tradycje narodowe. Nadal ceremoniał parzenia herbaty ( artystyczny oczywiście ) nie zmienia się od setek lat.
