Początki muzyki elektronicznej sięgają końca XIX wieku kiedy to w 1876 Eliash Gray wynalazł tzw. muzyczny telegraf. Na początku XX wieku zaczęły powstawać różne inne instrumenty zasilane prądem elektrycznym takie jak np. Theremin, Fale Martenota czy Audion Piano. Te instrumenty wykorzystywane były w różnych gatunkach muzycznych np. w muzyce klasycznej czy rozrywkowej. Ok. roku 1913 powstał prototyp muzyki noise czyli ekstremalnej muzyki w której głównym rodzajem dźwięku jest hałas generowany przy pomocy instrumentów elektronicznych. Głównym przedstawicielem noise'u jest dziś Merzbow zaś prekursorem wczesnego noise'u był włoski futurysta i kompozytor Luigi Russolo. Inni ważni muzycy czerpiący z tej estetyki to Edgar Varese, John Cage i Karlheinz Schtockhausen, którzy są uznawani za najwybitniejszych muzyków elektronicznych i nowoczesnych. Odmiany noise'u które powstały w drugiej połowie XX wieku to harsh noise, power noise, power electronics, ambient noise. Muzyka noise miała duży wpływ na powstanie w latach 70. muzyki industrialnej. Muzyka elektroniczna zaczęła na dobre ewoluować pod koniec lat 40. XX wieku. Wtedy to Pierre Schaeffer zainicjował kierunek w muzyce nowoczesnej który nazwał Muzyką Konkretną. Nurt ten charakteryzował sie tym że twórca zgrywał dźwięki z otoczenia takie jak odgłosy ruchu ulicznego, dźwięki natury itp. i robili z nich specyficznie brzmiące ''kolaże dźwiękowe''. Idee muzyki konkretnej wykorzystywano w różnych innych gatunkach muzycznych np. w muzyce ambient. Innym ważnym nurtem we wczesnej muzyce elektronicznej był Minimalizm. Ten nurt powstał w latach 60. a jego najważniejszymi twórcami są: Terry Riley, Philip Glass, Steve Reich czy La Monte Young. Minimalizm jak sama nazwa wskazuje opierał sie na minimalnej ilości wykorzystywanych dźwięków i prostocie tworzonych kompozycji. Utwory z tego gatunku szczególnie na początku, były wykonywane na instrumentach akustycznych, dopiero później zaczęto w nich używać instrumenty elektroniczne.
Na przełomie lat 60. i 70. kształtował się pochodzący z rocka progresywnego i psychodelicznego tzw. rock elektroniczny czyli taki, który wykorzystywał instrumenty elektroniczne a w szczególności syntezatory (np. Moog czy Akai). Głównymi przedstawicielami tego gatunku byli: Jean Michel Jarre, Vangelis, Klaus Schulze czy Tangerine Dream. Ich kompozycje znacznie odbiegały od typowego rockowego brzmienia m.in. dlatego, że w większości były tworzone przy pomocy syntezatorów. Muzykę tych wykonawców zaczęto określać mianem Krautrock co z niemieckiego oznacza ''szwabski rock''. Muzyka takich artystów jak Jean Michel Jarre była dość komercyjna. W połowie lat 70. w Wielkiej Brytani pojawił się inny nurt muzyki elektronicznej wywodzący sie z punk rocka- Industrial. Muzyke tą charakteryzuje ciężkie mechaniczne brzmienie oraz odgłosy z fabryk i dźwięki wydawane przez różne maszyny. W przeciwieństwie do muzyki JMJ czy Tangerine Dream industrial był muzyką niekomercyjną i mroczną. Czołowi przedstawiciele industrialu to: Throbbing Gristle, Cabaret Voltaire, Coil, SPK, Front 242, Laibach. Na przełomie lat 70. i 80. z industrialu wyewoluowało kilka podgatunków: EBM (electronic body music) - połączenie electro punku z industrialem, styl bardziej taneczny od czystego industiralu; Darkwave - mroczna odmiana muzyki nowofalowej zbliżona do rocka gotyckiego; Neofolk - połączenie muzyki industrialnej z folkiem; martial industrial - czerpiący z gatunków takich jak rock industrialny, dark ambient, muzyka klasyczna, neoklasycyzm, neofolk, a także z europejskiej muzyki marszowej. itd.
Pod koniec lat 70. brytyjski muzyk Brian Eno inspirując się muzyką konkretną, minimalizmem i krautrockiem wynalazł nowy styl który nazwał Ambient czyli muzyka otaczająca. Główną cechą tego gatunku jest porzucenie rytmu i melodii na rzecz tzw. ''plam dźwiękowych'' tworzących atmosfere. Ambient to muzyka spokojna, kosmiczna i bardzo ambitna puszczana często jako tło muzyczne np. w windach czy poczekalniach. Często wykorzystuje dźwięki otoczenia takie jak śpiew ptaków, szum strumienie, odgłosy codziennych czynności itp. Termin ambient jest często mylnie używany do określenia muzyki zwanej chillout która tylko czerpie inspiracje z ambientu. To co odróżnia ambient od chilloutowych gatunków to brak rytmu, który w innych relaksacyjnych stylach takich jak np. downtempo występuje.W latach 80. powstaje główny podgatunek ambientu zwany Dark Ambient. Jest to muzyka czerpiącą z kultury industrialnej a jej cechą charakterystyczną jest stworzenie mrocznej, ''grobowej'' atmosfery przy pomocy chłodnych, niemelodycznych przestrzeni. Muzyka z gatunku dark ambient jest bardzo dobra jako tło dźwiękowe do horrorów. Głównym twórcą dark ambientu jest Lustmord, inni ważni wykonawcy to Coil, Zoviet France, Deutsch Nepal czy Burzum.
Do lat 80. muzyka elektroniczna nadawała się tylko do słuchania.
Na przełomie lat 80. i 90. powstało wiele różnych odmian muzyki elektronicznej zwanej elektroniczną muzyką taneczną, muzyką klubową czy poprostu dance ale powstało też sporo gatunków nie do tańca tzw. chillout...
