NEOKLASYCYZM

W ciągu całego XIX wieku tylko nieliczni, samotni artyści próbowali przeciwstawić się klasycyzującej, eklektycznej sztuce i starali się szukać nowych dróg. Niewątpliwie w pewnej mierze na taki stan rzeczy wpłyneły względy czysto ekonomiczne. Oto jak sytuację rzeźbiarza w początkach drugiej połowy XIX wieku widział Mahoudeau, jeden z bohaterów powieści Emila Zoli Dzieło.

Od czasów włoskiego renesansu aż do początków XX wieku rzeźbienie rozumiano jako tworzenie mniej lub bardziej dokładnych ( chociaż czasem sentymentalnych, bądź wyidealizowanych) wyobrażeń świata rzeczywistego.
Rzadko zdarzyło się, aby rzeźba była wyrazem osobistych doznań artysty: przeważnie była dziełem publicznym zdobiącym budynek albo stawianym dla uczczenia wielkiego wydarzenia czy bohatera narodowego.

DunikowskiCalder Aleksander (1898 – 1972), amerykański inżynier mechanik, działał głównie w Paryżu. Tutaj w latach dwudziestych zetknął się z najnowszą plastyką (Picasso). Projektuje figurki z drutu do „cyrku miniaturowego”, którego przedstawienia daje w swojej pracowni. Zaczyna tworzyć konstrukcje abstrakcyjne z drutu i płyt metalowych, które nazwał „stabiles”.

Archipenko Aleksandr (1887-1964), amerykański rzeźbiarz pochodzenia ukraińskiego. Reprezentatywny artysta kubistyczny i pionier rzeźby abstrakcyjnej. Studiował w Kijowie i Moskwie. Od 1908 przebywał w Paryżu, gdzie prowadził eksperymentalną szkołę rzeźby. W okresie 1921-1923 w Berlinie, od 1923 w USA, gdzie wykładał na różnych uczelniach.