Paweł z Tarsu, święty ( żył ok. 8 w.n.e - 67 .w.n.e ) , apostoł , teolog , który odegrał najpoważniejszą rolę w dziejach rozwoju i umacniania chrześcijaństwa . Źródłem poznania życia i działalności misyjno-teologicznej Pawła z Tarsu są Dzieje Apostolskie oraz listy apostolskie św Pawła. Wynika z nich, że Szaweł (Saul - takie było pierwotne imię Pawła z Tarsu) pochodził z rodziny żydowskiej należącej do pokolenia Beniamina.
Wykształcenie otrzymał w Jerozolimie u jednego z najgłośniejszych ówczesnych rabinów , Gamaliea . Miał po ojcu obywatelstwo rzymskie. Na chrześcijaństwo nawrócił się ok. 36. Stał się apostołem, propagatorem i pierwszym teoretykiem chrześcijaństwa, zwano go apostołem narodów. W latach 45-49 odbył pierwszą podróż misyjną na Cypr i tereny obejmujące środkową część dzisiejszej Azji Mniejszej , tj. Pamfilię Pizydię i Likaonie.
W działalności misyjnej towarzyszyli mu Barnaba i Jan Marek. Ok. 49 udał się wraz z Barnabą do Jerozolimy na tzw. sobór apostolski. Druga podróż misyjna Pawła przypadała na lata 50-52. Trzecia na 53-58 i wiodła m.in. do Efezu i Koryntu. W 58 wrócił do Jerozolimy. Aresztowany i przesłuchany przez arcykapłana Ananiasza i Sanhedryn , został wywieziony do Cezarei i wtrącony do więzienia, w którym przebywał do 60.
Jesienią 61 w.n.e jako obywatela rzymskiego przewieziono go do więzienia w Rzymie, gdzie jednak korzystał z dużej swobody i prowadził działalność apostolską. Po procesie w 63 w.n.e został uniewinniony i uwolniony. Odbył podróże m.in. do Efezu, na Kretę i do Macedonii . W 67 w.n.e został ponownie uwięziony i prawdopodobnie w tym samym roku skazany na śmierć i ścięty w Rzymie. Listy Apostolskie świętego Pawła odegrały bardzo poważną rolę w kształtowaniu się chrześcijaństwa i podstaw Kościoła rzymskokatolickiego.