Analiza poglądów Aleksandra Sutherlanda Neilla i Janusza Korczaka.
Janusz Korczak i Aleksander Sutherland Niell żyli w podobnym okresie - koniec XIX , początek XX wieku, wtedy to zapoczątkował się nurt "Nowego Wychowania". Jeden jak i drugi byli jego propagatorami i wdrożycielami ale w ich systemach poglądowych były zarówno podobieństwa jak i różnice.
Pierwszym i chyba najważniejszym podobieństwem był szacunek do dzieci, traktowanie ich podmiotowo i partnerskie stosunki między wychowawcą a podopiecznym. Dbano o zaspokajanie potrzeb emocjonalnych: życzliwości, intymności i ciepła. Treści nauczania wybierali uczniowie, nauczyciel jedynie ukierunkowywał, wspierał i rozwijał ich umiejętności. Dla kadry pedagogicznej stawiano bardzo wysokie wymagania bo to właśnie nauczyciel był postrzegany jako przyczyna niepowodzeń szkolnych ucznia. W stosunku do podopiecznych należało być uczciwym i bezkrytycznym.
Wychowanie miało wspomagać rozwój, samowychowanie dziecka w atmosferze toleracji, praworządności i pomocy. Obaj przedstawiciele innowacyjnego jak na tamte czasy świata wartości zastępowali karanie ładem, natomiast przymus dobrowolnym przystosowaniem się do życia we wspólnocie.
Wspólnotami były internaty, dzieci tam mieszkające nie musiały nosić mundurków. Według Korczaka to właśnie internat był najlepszym miejscem do obesrwowania zachwoań i psychiki młodych ludzi. Elementami pobudzającymi społeczną aktywność były gazetka (tylko u Korczaka) i samorząd dziecięcy. W Domu Sierot i w Naszym Domu działały : Sąd Koleżeński, Rada Samorządowa oraz Sejm Dziecięcy. Sąd Koleżeński miał nie tylko walczyć ze złym zachowaniem, ale również pozytywnie inspirować. Zdaniem Korczaka był też szansą na równouprwnienie dziecka. Likwidował bowiem zależność wychowanka od wychowawcy, wszystko regulował kodeks zawierający przepisy prawne. Dzięki temu dziecko uczyło się zasad panujących w zbiorowości, samodzielnie wprowadzało w życie normy społeczne, jakie dana grupa stworzyła dla siebie. Prawa zapisane w kodeksie i wyroki Sądu Koleżeńskiego obowiązywały dzieci jak i dorosłych. Nieprzestrzeganie przepisów groziło takimi samymi sankcjami karnymi, dzięki tej instytucji w Domu panowały ład i porządek.
Drugą formą samorządu dziecięcego była Rada Samorządowa, przekształcona z Rady Sądowej. Została powołana jako instytucja pomocnicza dla Sądu Koleżeńskiego. Miała rozważać zgłoszone pretensje, regulować obcowanie dzieci ze sobą, układać współpracę z dorosłymi, opracowywać normy i postanowienia obowiązujące poszczególne jednostki, grupy lub całą placówkę, a także inicjować nowe przedsięwzięcia. W skład Rady Samorządowej wchodziło 10 wychowanków i 1 wychowawca. Posiedzenia odbywały sie raz w tygodniu.
