Historia miasta w starożytności

Rzym powstał w epoce żelaza, jako osada Latynów, usytuowana na szczycie Palatynu. Jego mieszkańcy byli prostymi pasterzami owiec (około 800-750 p.n.e.). Z czasem zajęli się rzemiosłem i handlem z sąsiadami (szlak handlowy z Etrurii do południowej Italii).

Statuty wiślickie 1346 r.

My, Kazimierz, z Bożej łaski król polski itd. wraz z prałatami, baronami, resztą szlachty i poddanymi Naszymi, spostrzegłszy i zważywszy, że w ziemiach i państwie, podległym Naszej władzy, sprawy są w sądach częstokroć nie jednakowo,
lecz podług rozmaitych zapatrywań, w różny sposób roztrząsane, decydowano i określane, a skutkiem tej rozmaitości sprawy sądowe niekiedy po wielokrotnych mitręgach, kłótniach i sporach pozostają nierozstrzygnięte i ciągną się jakby w nieskończoność, przeto na chwałę Boga wszechmogącego, Najświętszej Marii Panny i całego Niebieskiego Dworu i ku doskonałemu pożytkowi i korzyści poddanych Naszych postanowiliśmy rozmaitość wyroków sądowych (szczególnie w tych sprawach, które często się przytrafiają) zupełnie usunąć.

Kiedy w szóstym wieku Frankowie zajmowali Galię w Europie zaczął się wykształcać system feudalny. Wraz z postępem podboju i posuwaniem się Franków w głąb Galii wojownicy zastawali ziemie uprawiane przez niewolników i wolnych chłopów. Zwyczaje lenne i określona terminologia zaczęła się kształtować od około połowy X wieku.

Styl romański występował między XI a XII w. we wszystkich chrześcijańskich krajach Europy. Budowle romańskie wznoszono z kamienia, były one przysadziste i wieloczłonowe. Z zewnątrz wyglądały jak złożone z brył geometrycznych, a wewnątrz świątyni panował półmrok, gdyż miały one wąskie okna, zakończone górnym łukiem.