Jest to liryka bezpośrednia. Podmiot liryczny ujawnia się w 3 zwrotce (za pomocą zaimka "nasz")
Podmiot liryczny twierdzi Iz rzeczy materialne, bogactwo sa nie trwałe.
Druga zwrotka to pytanie retoryczne, Podmiot liryczny rozmyśla na tym, że ani uroda, sława bogactwo, władza nie uchroni nikogo przed strachem.

Epoka baroku, której główny rozkwit przypadł na wiek XVII, dała wyraz wielu dramatycznym sprzecznościom tkwiącym w człowieku, czym zakwestionowała obowiązującą wcześniej renesansową harmonię. Wyraża się to między innymi w tematyce literatury barokowej, która w porównaniu do tematyki epok minionych, uległa znacznemu poszerzeniu.

M. Sęp-Sarzyński to poeta tworzący w latach siedemdziesiątych XVI wieku. Zmarł mając 31 lat. Jego twórczość stoi na pograniczu renesansu i baroku. Renesansowe zainteresowanie się człowiekiem jest połączone z refleksjami filozoficzno- religijnymi. Wyrazem rozdarcia wewnętrznego człowieka baroku, są występujące w jego sonetach motywy zwątpienia, obsesja śmierci, rozważania nad rozdwojeniem natury człowieka.

Sonet Szarzyńskiego jest monologiem skierowanym do Boga. Występują w nim apostrofy np.”[…] o nasz Panie”, których zadaniem jest podkreślenie wyniosłości próśb oraz samego Boga. W pierwszych dwóch strofach autor stosuje podmiot zbiorowy, natomiast natomiast dwóch końcowych strofach opisuje własne uczucia jako zwykłego, bezradnego człowieka, cyt: „[…]człowiek jest niebaczny rozdwojony w sobie”.