Kobieta i kobiecość była inspiracją twórczości artystycznej od najdawniejszych czasów, stała się zarazem ulubionym tematem sztuki i literatury. Jako istota tajemnicza stała się ona przedmiotem uwielbienia, a tym samym symbolem piękna, zmienności oraz stanów emocjonalnych.
Kobiety od czasów starożytnych były portretowane, rzeźbione oraz opisywane, jednak nie zawsze występowały w roli istot idealnych, niosących ukojenie.

Któż z nas nie marzy o wielkiej miłości? Jest ona przecież uczuciem, które towarzyszy każdemu człowiekowi niemal od urodzenia, aż do śmierci i realizuje się w różnych formach.
Miłość w życiu każdego z nas spełnia ważną, a czasem nawet najważniejszą rolę, bowiem jak powiadał Albert Camus: „Świat bez miłości jest martwym światem i zawsze przychodzi godzina, kiedy człowiek zmęczony błaga o twarz jakiejś istoty i serce olśnione czułością”.

Społeczeństwo polskie po upadku powstania listopadowego nie było całkowicie jednolite. Większość była patriotami, ale znajdowali się również kosmopolici, którym nie przeszkadzały rządy cara w Polsce i nie obchodziło ich zupełnie, co dzieje się w kraju. Byli również tacy, którzy podporządkowali się zaborcy.

Na samym początku naszej wędrówki po dziejach literackiego buntu należy zastanowić się czym jest owy bunt. Bunt, to sprzeciw, protest, opór, protestacyjne, często spontaniczne wystąpienie przeciwko władzy. Bunt może być jednostkowy lub zbiorowy. Może być przeciwko władzy, autorytetom, światu, dyscyplinie czy choćby przeciwko wyrokom boskim Bunt, protest wobec otaczającego świata zdają się one być niejako zapisane w naturze człowieka.