„Literacki wizerunek ukochanej kobiety w literaturze oświecenia i romantyzmu.”

Kobieta i kobiecość była inspiracją twórczości artystycznej od najdawniejszych czasów, stała się zarazem ulubionym tematem sztuki i literatury. Jako istota tajemnicza stała się ona przedmiotem uwielbienia, a tym samym symbolem piękna, zmienności oraz stanów emocjonalnych.
Kobiety od czasów starożytnych były portretowane, rzeźbione oraz opisywane, jednak nie zawsze występowały w roli istot idealnych, niosących ukojenie. Niejednokrotnie postać kobieca kojarzyła się z demonem, który sprowadzał, nie tylko na mężczyznę, męki.
„Niewiasty”, w zależności od epoki, kultury, a nawet wyznawanej religii, pełniły i pełnią do tej pory, różnorodne role, będąc przy tym przedstawiane w różnoraki sposób.
Motyw kobiety w literaturze jest bardzo obszerny i omówienie go w całości jeszcze nikomu się nie udało. Możemy powiedzieć, iż kobieta jest przecież bohaterką prawie każdego utworu literackiego, dodać także należy, że w niejednym pełni ona rolę najważniejszą.
W mojej pracy, na podstawie wybranych przeze mnie utworów literackich, epoki oświecenia i romantyzmu, postaram się przedstawić jak twórcy dwóch różniących się od siebie epok przedstawiali postać kobiety. Na podstawie dzieł literatury polskiej i światowej postaram się także udowodnić tezę, iż kobiety były, są i zapewne zawsze będą istotnym elementem w literaturze, odgrywającym wiele ważnych ról. Bez nich dzieła byłyby przecież mniej interesujące i na pewno mniej fascynujące.
Pierwszym dziełem, które wybrałem do mojej prezentacji jest powieść, jednego z największych twórców doby oświecenia, a mianowicie Jana Jakuba Rousseau, pt. „ Nowa Heloiza”. Tematem dzieła jest historia miłości pana Saint – Preux’a do swojej uczennicy Julii d’Etange. Miłość, pomimo tego, iż była odwzajemniona, to jednak była miłością nieszczęśliwą i niespełnioną. Zakochanych rozdzieliły okoliczności, a dokładniej mówiąc decyzja ojca dziewczyny, który nakazał jej małżeństwo z panem de Wolmar.
Skupiając się jednak na głównej bohaterce, mogę powiedzieć, iż jest ona typową bohaterką sentymentalną , która w życiu kieruje się uczuciami, jest bardzo wrażliwa i romantyczna.
Bohaterka jest dla Rousseau ideałem, i będzie nim też dla twórców epok późniejszych. Kocha ona miłością ziemską, zmysłową, czując przy tym cały jej urok. Skoro wyrzekła się jej w imię wyższego ideału, nie poświeciła się ascezie, ani nie zamknęła się w klasztorze, lecz poszukała rekompensaty w normalnym życiu. Małżeństwo nie było dla niej niczym przykrym, okazało się natomiast pewną rekompensatą za utraconą miłość, macierzyństwo zaś nie pociągnęło za sobą skrępowania i wyrzeczeń, ponieważ Julia dostrzegła w nim zaspokojenie swojej natury.