Powieść "Ludzie bezdomni" została napisana przez znanego i cenionego w kraju pisarza. Żeromski miał już w swym dorobku twórczym "Opowiadania" /między innymi: "Doktor Piotr", "Siłaczka", "Rozdziobią nas kruki, wrony..."/ oraz powieść "Syzyfowe prace". Bohaterami utworów, szczególnie opowiadań, byli ludzie szlachetni, zdolni do poświęceń altruiści /stawiający dobro innych ponad własne interesy/.
Młoda Polska
Wyspiański w swoim słynnym dziele pt. „Wesele” porusza ważny problem dotyczący ówczesnego polskiego społeczeństwa. Dzieło to, jest swoistą „szopką polityczną” idealnie odzwierciedlającą charakter i zachowanie inteligencji oraz chłopstwa. Pomimo, iż dramat teoretycznie ukazuje bratanie się owych warstw społecznych, to czytelnik zauważa pewne nieścisłości.
Przytoczony fragment powieści Stefana Żeromskiego umiejscowiony został prawie na samym końcu w rozdziale "Rozdarta sosna". Przedstawiono w nim część rozmowy Joasi i Judyma, która doprowadziła do rozejścia się ich dróg. Z tego dialogu odczytujemy cechy obojga bohaterów.
Jednak, żeby rozpocząć przytaczanie indywidualnych cech bohaterów, należy zauważyć ich cechy wspólne.
Jednak, żeby rozpocząć przytaczanie indywidualnych cech bohaterów, należy zauważyć ich cechy wspólne.
W całym pisarstwie Stefana Żeromskiego przeplatają się dwa zasadnicze obszary tematyczne: współczesność i historia naszego kraju. Pisarz był wyraźnie zafascynowany epoką napoleońską, jednak o społecznej wadze jego twórczości historycznej zadecydowały przede wszystkim utwory dotyczące powstania styczniowego.
Przełom wieków XIX i XX to okres, w, którym twórcy literatury tamtejszych czasów koncentrowali się w głównej mierze na przedstawieniu obyczajów, stylu i warunków życia ludności wiejskiej. Często robili to w sposób naturalistyczny, wstrząsający. Opisywali także relacje pomiędzy różnymi grupami chłopów.