„Promienisty zachód słońca” to pejzaż, którego głównym elementem jest słońce – zajmuje ono prawie całą przestrzeń obrazu. Motyw słońca urzekał Weissa w ciągu całej jego twórczości. W swych wierszach nazywał je "ognistym owocem błyszczącym kolcami promieni, staczającym się z wolna z drzewa dnia" lub "promienistym kołem zazębiającym się o grzebień lasu".
Młoda Polska
W całym pisarstwie Stefana Żeromskiego przeplatają się dwa zasadnicze obszary tematyczne: współczesność i historia naszego kraju. Pisarz był wyraźnie zafascynowany epoką napoleońską, jednak o społecznej wadze jego twórczości historycznej zadecydowały przede wszystkim utwory dotyczące powstania styczniowego.
Niektórzy poeci i pisarze skupili swe zainteresowania na osobistych przeżyciach i nastrojach oraz problemach moralnych. Inni, choć bronili swej niezależności artystycznej, to jednak związali się z dążeniami społeczeństwa, wyrażali uczucia patriotyczne rodaków i protest przeciw niesprawiedliwości społecznej.
Przełom wieków XIX i XX to okres, w, którym twórcy literatury tamtejszych czasów koncentrowali się w głównej mierze na przedstawieniu obyczajów, stylu i warunków życia ludności wiejskiej. Często robili to w sposób naturalistyczny, wstrząsający. Opisywali także relacje pomiędzy różnymi grupami chłopów.
Wiersz Kazimierza Przerwy-Tetmajera jest wierszem spokojnym, przepełnionym smutkiem. Podmiot liryczny opisując krajobraz, który widzi ze szczytu góry, wyraża nostalgię i tęsknotę, dzięki czemu buduje wyjątkowy nastrój wiersza.
Utwór ten nie ukazuje bezpośrednio uczuć podmiotu lirycznego, tylko określa je za pomocą sugestii, co jest cechą symbolizmu.
Utwór ten nie ukazuje bezpośrednio uczuć podmiotu lirycznego, tylko określa je za pomocą sugestii, co jest cechą symbolizmu.