Młodopolscy artyści świadomie i celowo kształtowali swój wizerunek jako geniuszy odrzucanych i niezrozumianych przez społeczeństwo. Zakładali maski i odgrywali role. Jak rzutowało to na ich twórczość ? W jakim stopniu mogli być naprawdę twórczy, stale rozważając swą niemoc ??

Artyści przełomu XIX i XX wieku często byli niezrozumianymi przez nikogo dziwakami.

Termin "Młoda Polska", przyjęty jako nazwa epoki, która nastąpiła po pozytywizmie, wydaje sie najtrafniejszy, najlepiej przylegajacy do zespołu zjawisk artystycznych, a także kulturalno-społecznych, które wystąpiły na naszych terenach na przłomie XIX i XX wieku. Nazwa ta wiąże się bezpośrednio z analogicznymi terminami występującymi w innych krajach Europy: Młode Niemcy, Młoda Skandynawia.

Kazimiera Zawistowska '***' - w duszy kobiety tkwi wiele sprzeczności. Interesują ją jednocześnie dążenie do świętości i gwałtowne doznania. Dąży do idealizmu, ale jest osobą przyziemną. Każda kobieta jest jednocześnie kurtyzaną i świętą. Autorka pozytywnie ocenia ta dwoistość.
K. Przerwa-Tetmajer ' Lubię, kiedy kobieta' – sam tytuł wskazuje na to, że przedmiotem zainteresowania nie jest sama kobieta, a sytuacja i doznania z nią związane.

W literaturze Młodej Polski widzimy powrót do tendencji idealistycznych i zwiększenia roli indywidualizmu w życiu bohaterów. Jednym z nich jest Tomasz Judym, którego postać przedstawia nam Stefan Żeromski w powieści „Ludzie bezdomni”. W jego życiu ważną rolę pełnią idee, które w sobie wykształcił, jawi się jako bezkompromisowy idealista uparcie dążący do wprowadzenia swoich marzeń w życie.