Powieść Stefana Żeromskiego Ludzie Bezdomni jest dziełem epickim należącym do gatunku powieści. Dokładniej jest to powieść modernistyczna. Powstała w schyłku XIX w. Można śmiało powiedzieć, że utwór ten powstał na bazie doświadczeń autora, przemysleń a także życia osobistego. Żeromski zarówno jak i bohater jego dzieła Tomasz Judym pochodzili z nizin i nie było im łatwo w życiu.

Różne sposoby przezwyciężania „choroby wieku” pesymizm i dekadentyzm w literaturze Młodej polski


Młoda Polska to epoka w której dominuje poczucie zagrożenia jednostki ludzkiej. Koniec XIX w. przyniósł bunt Młodych przeciw pozytywistom i przeciwko materializmowi ich epoki.

"Ludzie bezdomni" - tak brzmi tytuł jednej z najbardziej znanych powieści Stefana Żeromskiego. Ma on, jak tytuły wielu powieści tego pisarza, dwa znaczenia - dosłowne i przenośne.

Dosłowne znaczenie tego tytułu jest całkiem zrozumiałe. Człowiek bezdomny to taki który nie ma dachu nad głową.

W okresie Młodej Polski na szczycie hierarchii rodzajów literackich stawiano lirykę, toteż liczba poetów była niezwykle liczna. To właśnie w poezji najwcześniej wyraziły się charakterystyczne dla przełomu wieków postawy światopoglądowe; w wierszach modernistycznych, w sugestywnej i przemawiającej do wyobraźni odbiorców formie uzewnętrzniła się tzw.