„Konrad to bluźnierca czy bohater?”

Temat zakłada, że Konrad jest na granicy bluźniercy i bohatera. Poprzez swą negatywną postawę wobec Boga, chce ratować ojczyznę. A więc czy bohater przekroczył tą cienką granicę? Sądzę, że tak.
W dobie romantyzmu niezwykle częstym motywem okazało się kierowanie pretensji i złorzeczeń pod adresem Boga.

W epoce romantyzmu wielu poetów kreowało typy osobowości, o określonej postawie, ideologii i celach. Miały one być inspiracją dla zniewolonego narodu polskiego a także wyznaczać mu kierunek działań, które pozwoliłyby osiągnąć (w mniemaniu autora) niepodległość kraju. Takim wzorem bohatera był wojownik walczący w imię wolności, dla którego wartością nadrzędną był naród i suwerenność ojczyzny.

Kiedy w 1830 r. wybuchło powstanie listopadowe dwudziestojednoletni Juliusz Słowacki był jedynym spośród wielkich polskich romantyków obecnym w tych dniach w Warszawie. Zaznał wtedy po raz pierwszy sławy i sympatii czytelników, a przyniosły mu ją patriotyczne wiersze wzywające do walki. Przyjął w nich Słowacki nową dla siebie rolę poety politycznego, bezpośrednio wpływającego na historyczną rzeczywistość.

"Kordian" został napisany w 1833 roku w Szwajcarii, wydany zaś anonimowo w Paryżu w 1834 r. W podtytule autor umieścił informacje: spisek koronacyjny, pierwsza część trylogii. Wypadki będące tłem wydarzeń w "Kordianie" rozegrały się w Warszawie w nocy z 24 na 25 maja 1829 roku, kiedy to do stolicy przybył następca cara Aleksandra, młodszy brat Konstantego Mikołaj, aby koronować się na króla Polski.