I.

Pewnego dnia idąc do szkoły, zastanawiłem się jak by to było gdybyśmy mogli cofnąć się w czasie. Tak byłem pogrążony w moich rozmyślaniach, że tak naprawde szedłem przed siebie bez zastanowienia gdzie idę. To tak jakbym był we śnie, i nie istniało nic oprócz mojej myśli.

W pewnym momencie zrobiło sie ciemno, i wtedy ocknąłem się i zacząłem zastanawiac gdzie jestem.

Akcja IV części „Dziadów” Adama Mickiewicza rozgrywa się wieczorem w Dzień Zaduszny w domu greckokatolickiego Księdza. W utworze występują dwie główne postacie: Pustelnik (Gustaw) i Ksiądz, które prowadzą rozmowę, trwającą trzy godziny.
W czasie pierwszej z nich Ksiądz wypytuje o imię nieznanego przybysza:

„Kto jesteś? jakie twe miano?”

Pustelnik udziela odpowiedzi tłumacząc, że jest za wcześnie, aby o tym mówić:

„jeszcze rano… powiedzieć nie mogę”

Wspomina on jednak, że cierpi z powodu nieszczęśliwej miłości.

Rozważania na temat miłości i poglądach Fredry w sprawie tak wdzięcznego tematu, rozpocząć należy od uwagi, że całość tytułu komedii brzmi "Śluby panieńskie, czyli magnetyzm serc". Czymże jest ów magnetyzm? Jest to inaczej mesmeryzm- modna w stuleciu teoria Mesmera (lekarza z XVIII w.), który głosił, że istnieje na świecie "uniwersalny fluid" emanujący z człowieka i oddziaływujący na drugą osobę jak swego rodzaju magnes- "przyciąganie się" dwóch serc.

Literatura jest zwierciadłem, w którym można obejrzeć własną twarz. Nie zawsze mówi ono prawdę, czasem gloryfikuje, niekiedy zniekształca. Portret Polaków stał się tematem wielu wypowiedzi literackich epoki romantyzmu.

Wizerunek Polaków i ich postawy zostały ukazane przez Adama Mickiewicza w III cz.