Wiatr może cząstką poruszać, przesuwać, toczyć, unosić. Wiatr niszczy, transportuje i buduje. Rozmiary i przebieg tej działalności zależą od siły i przeważających kierunków wiatru.
Działalność niszcząca wiatru to deflacja, korazja (erozja eoliczna).
DEFLACJA - czyli wywiewanie materiału powoduje obniżenie powierzchni terenu, odsłaniając nie zwietrzałą jeszcze litą skałę.
W wyniku deflacji tworzą się: misy deflacyjne, tzw. góry świadki (ostańce - w postaci grzybów, maczug, stołów), rynny, niecki, wanny, powstają bruzdy, graniaki - kamienice oszlifowane przez niesione przez wiatr cząstki.
KORAZJA - to proces, podczas którego transportowane wiatrem cząstki skalne różnej wielkości uderzają o skały stanowiące przeszkodę na ich drodze, szlifując je i polerując.
Korazja najsilniejsza jest tuż nad ziemią, gdzie wiatr najwięcej unosi najcięższych cząstek skalnych.
Szybszemu niszczeniu ulegają zwietrzałe, mniej odporne partie skał, dzięki czemu pierwotne formy rzeźby przybierają często fantazyjne kształty, np. w postaci grzbietów skalnych.
Działalność budująca wiatru to:
AKUMULACJA - osadzanie się transportowanego materiału spowodowane przez malejącą siłę wiatru lub napotykane po drodze przeszkody.
Wpierw osadzają się piaski od gruboziarnistych do coraz drobniejszych, później i najdalej od miejsc wywiewania osadzają się pyły.
Na obszarach suchych, deflacja, czyli wywiewanie materiału powoduje tworzenie się pustyń kamiennych, zwanych hamadą (znaczna część Sahary i Tybetu, część Gór Skalistych) lub żwirowych, zwanych serir (znaczna część Sahary, część pustyń w Australii).
Pustynie piaszczyste - ergi tworzą się na obszarach akumulacji piasku (wielki Erg Zachodni i Wschodni na Saharze, pustynie australijskie Wiktorii i Piaszczysta, Atacama, Kara-Kum, Kyzył-Kum).
Na pustyniach piaszczystych wiatr z akumulowanego piasku tworzy wydmy. Mają one różne rozmiary oraz różną prędkość przesuszania się. Zależy to od siły, ilości i spoistości piasku.
Na obszarach pustyń suchych i gorących tworzą się wydmy zwane barchanami. Mają one kształt półksiężycowaty, niewielkie rozmiary, ramiona skierowane zgodnie z kierunkiem wiatru, wyprzedzają wydmę.
W klimacie wilgotniejszym tworzą się wydmy paraboliczne.
Kształt mają półksiężycowaty, ale ramiona zwrócone przeciwko wiatrowi. Związane jest to z tym, że piasek wewnątrz wydmy jest bardziej suchy, wiec przesuwa się szybciej, wilgotniejszy piasek na ramionach posuwa się wolniej. O powstaniu tych wydm decyduje w znacznym stopniu roślinność.
Inne rodzaje wydm to:
poprzeczne - efekt łączenia się, doganiania kolejnych barchanów, powstają prostopadle do kierunku wiatru.
podłużne - nakładane barchany zgodnie z kierunkiem wiatru.
gwieździste - powstają w bardzo zmiennych strefach wiatru.
Wydmy nie tylko występują na pustyniach, często tworzą się też na wybrzeżach morskich (wydmy nadbrzeżne) oraz na równinach nadrzecznych i sandrach (wydmy śródlądowe).
Akumulacja pyłów wywiewanych z pustyń następuje często w dużej od nich odległości, na ogół w strefie półsuchej. Pyły te za zatrzymane przez roślinność trawiastą tworzą ogromne pokrywy lessowe ( lessy Niziny Chińskiej wywiane zostały z piaszczystych części pustyni Gobi).
W Polsce wydmy występują nad morzem oraz tam gdzie nagromadziły się piaski polodowcowe, czyli sandry, np. w Puszczy Kampinoskiej. Znane wydmy wędrujące w okolicach Łeby i na "Pustyni Błędowskiej", na pograniczu Wyżyny Śląskiej i Wyżyny Krakowsko - Częstochowskiej.
