Obecnie na świecie żyje około 580 milionów ludzi w starszym wieku (60 lat i więcej), spośród których 355 milionów żyje w krajach rozwiniętych o wysokim statusie socjalno-ekonomicznym. Do 2020 r. liczba osób w starszym wieku na całym świecie wzrośnie do 1 miliarda. Zmiany w strukturze wiekowej ludności świata, związane ze starzeniem się populacji, znacznie wcześniej rozpoczęły się w krajach rozwiniętych i tam przebiegały gwałtowniej, w odróżnieniu od krajów rozwijających się. W dalszym ciągu istnieje duża dysproporcja między przeciętną długością życia a stopniem rozwoju kraju, aczkolwiek przewiduje się, że w ciągu kolejnych 50 lat różnice te stopniowo będą się zmniejszać. (Rys.2)
Najstarsza populacja świata żyje obecnie na kontynencie europejskim (Rys. 3). W Europie jest około 20% populacji w starszym wieku (60 lat i więcej). Według prognoz do 2020 roku liczba ta osiągnie 25%, a w 2050 35%.
Według danych Głównego Urzędu Statystycznego w Polsce od dziesięcioleci obserwuje się wzrost liczebności populacji powyżej 65 roku życia. 1950 roku osoby te stanowiły 5,3% populacji, w 2005 roku zaś około 13% (Rys.6).
Prognoza sporządzona na 2030 rok przewiduje dalszy ponad dziesięcioprocentowy wzrost liczebności tej grupy wiekowej do 23,8%.
Wraz z wydłużeniem się średniej długości życia wzrasta liczba osób określonych mianem stulatków. Są to ludzie, którzy osiągnęli bądź przekroczyli wiek 100 lat. W Polsce żyje około 1500 stulatków. Jest to ponad dwa razy mniej niż w krajach Europy Zachodniej, gdzie na 10-15 tys. obywateli przypada 1 stulatek.
W Polsce najstarsza obecnie żyjąca osoba osiągnęła wiek 110 lat. Poza nią na liście najstarszych żyjących Polaków jest przynajmniej 14 osób w wieku powyżej 105 lat.
Stanowczo zbyt mało wagi przywiązują ludzie do racjonalnego żywienia w okresie, kiedy przestają być czynni zawodowo. Jest to zasadniczym błędem ludzi starszych. Oni tak samo podlegają zasadom prawidłowego żywienia, jaka obowiązuje wszystkie grupy wiekowe. W szczególności jest nią dostosowanie ilości i składu pożywienia do potrzeb i możliwości organizmu konsumenta. Wychodząc z tej zasady można sformułować dwa główne cele żywienia ludzi starszych:
1. Pokrycie aktualnych potrzeb organizmu w sposób możliwie najbardziej opóźniający naturalne procesy starzenia się i łagodzący ewentualne dolegliwości;
2. Dostarczanie satysfakcji i przyjemności ze spożywania posiłków i potraw przy uwzględnieniu ograniczeń wynikających osłabienia zmysłów i występowania pewnych chorób przewlekłych.
Wraz ze starzeniem się organizmu pojawia się wiele problemów zdrowotnych, które mają między innymi związek z niedoborem mikro i makroskładników.
