„Wesele” Stanisława Wyspiańskiego jest to utwór realistyczno–symboliczny, który z opisu uroczystości weselnej zamienił się na dramat narodowy. Takie zestawienie, zarówno kwestii hucznej zabawy jak i problemy polityczne, było możliwe tylko dzięki symbolice określonych przedmiotów i wprowadzeniu obok osób realistycznych „postaci dramatu”.

Motto:

Granice mego języka
oznaczają granice mego świata.

Ludwig Wittgenstein


Od słowa wszystko się zaczyna i na słowie wszystko się kończy. Poza słowem nic nie ma; świat poza słowem nie istnieje. Wszystkie domy i wszyscy ludzie, którym udało się wyrwać ze słowa, nie są z naszego świata - świata ludzi żywych i w słowie obecnych.

Nad Niemnem jest powieścią pozytywistyczną Elizy Orzeszkowej. Krytyka literacka, która zainteresowała się utworem Orzeszkowej, uznała Nad Niemnem epopeją narodową. Początkowo utwór miał nosić nazwę „mezalians”, ze względu na ograniczenie fabuły utworu tylko do małżeństwa pomiędzy panną z wyższych sfer a mężczyzną pochodzącym ze szlachty zagrodowej, jednak w trakcie pisania zrezygnowała z tego i poszerzyła swoje dzieło o kolejne wątki.

Zarówno w dramacie „Wesele” jak i w dramacie „Sen srebrny Salomei” występują pewne różnice i podobieństwa. Obydwa utwory opowiadają o Wernyhorze. „Wesele” jest rozprawą z mitami romantycznymi.

Język utworów
„Wesele”
a) rozmowa o przymierzu, język prosty, wiele archaizmów „ostań”, „Asaństwu”

„Sen srebrny Salomei”
język prosty, nie wysublimowany, staropolski

Występuje wiele środków stylistycznych:
„Wesele”
a) nagromadzenie czasowników; dynamizm
”przybieżali, powiadali, czego nie zjęzykowali”
b) anafory:
„Słyszysz, jaki wicher wieje!
Słyszysz, wielki deszcz się pluszcze!”
c) powtórzenia: „wszystko święte, wszystko żywo”
d) uosobienie „wstaną kosy”

„Sen srebrny Salomei”
anafory:
„Taj znów zagra dziad z powagą,
Taj znów jęknie – a kto zna go”
powtórzenia: „Budut trupy – budut hłazy”
wykrzyknienia: „Klnę się na duch!”

3.