Łacińska sentencja „theatrum mundi” znaczy tyle, co teatr świata. W „Lalce” niemalże w każdej scenie przedstawiony świat ma w sobie coś z teatru. Już w pierwszej scenie można zobaczyć marionetki z wystawy sklepu, które w pewnym sensie symbolizują oraz pokazują cały świat przedstawiony w powieści.

Idąc swą życiową drogą niejednokrotnie doświadczamy zła. Wiele rzeczy czy zjawisk wzbudza w nas skrajnie negatywne emocje. Nie skłamię chyba, że myślach każdego z nas, choć raz przewinęła się chęć naprawy świata, oczyszczenia go ze zła, jakim jest skażony. Niestety, nie zawsze mamy siły i odwagę wdrożyć w życie swe szczytne ideały.

U schyłku XIX-tego wieku człowiek był istotą bardzo rozdartą wewnętrznie, przerażoną rzeczywistością i niedolą losu człowieka. Wynikiem dekadenckiego stosunku do otoczenia jest sztuka wyrażająca pesymizm, beznadziejność, apatię i rezygnację ludzką. Artysci przez ekspresjonizm wyrażali swoje żywiłowe uczucia, często nieopanowane, wcześniej hamowane.

Jego twórcą był Emil Zola. Utwory jego nawiązywały do komedii ludzkiej Balzaka. Zalecenia teoretyczne naturalizmu zawarł on w przedmowie do utworu pt. „Teresa Raquin”:
a) biologizm
• utożsamianie społeczeństwa z organizmem żywej istoty
• pojmowanie człowieka jako cząstki natury, człowiek zdeterminowany jest przez prawa natury
• pojmowanie życia jako wiecznej walki o byt
b) postawa uczonego i badacza, który wiernie odzwierciedla życie odebrane zmysłami, wierność szczegółów
c) maksymalny obiektywizm, bez własnych ocen odautorskich, autor rejestruje i pokazuje
d) brak tematów tabu, zakazanych, wszystko powinno znajdować odzwierciedlenie w sztuce
Naturalizm ubezwłasnowolnia człowieka poprzez prawa natury.