Wesele Stanisława Wyspiańskiego to najdoskonalsze dzieło obrazujące obyczaje i poglądy społeczeństwa na przełomie XIX/XX w. Opisuje ono ślub krakowskiego poety Lucjana Rydla z Jadwigą Mikołajczykówną. Wesele odbyło się w rzeczywistości w 1900 roku we wsi Bronowice w domu Włodzimierza Tetmajera, na którym sam Wyspiański był gościem, a postacie tam zaobserwowane zilustrował w swojej książce.

Wiek XIX w Polsce obfituje ważnymi postaciami, nie tylko na skalę kraju, lecz także poza nim. To wtedy tworzyli wielcy romantycy jak Mickiewicz, Słowacki czy Norwid, oraz pozytywiści, na których czele stoją Sienkiewicz i Prus. Wśród nich znajduje się największy polski dramaturg, poeta, malarz i grafik, Stanisław Wyspiański.

Dramat Wyspiańskiego należy do kanonu najważniejszych utworów literatury polskiej, zakotwiczony jest bowiem głęboko w przestrzeni "przeklętych" polskich mitów narodowych. Z tego też względu stanowi w pewnym sensie tekst zamknięty, mało czytelny dla kogoś, kto nie zna i nie rozumie naszej historii, tradycji, mentalności polskich odwiecznych problemów związanych z marzeniami o upragnionej wolności.

W antycznej opowieści mitologicznej Syzyf bezskutecznie toczy swój ogromny kamień. Trudzi się każdego dnia, bez przerwy wytęża wszystkie siły. Jednak nigdy nie osiągnie zamierzonego celu, gdyż kamień wciąż spada w dół. Praca rozpoczyna się od nowa.
Trud Syzyfa stał się symbolem pracy daremnej, jałowej, która, nigdy nie będzie miała końca.