Młoda Polska

Oceń wzajemny stosunek do siebie inteligencji i chłopów na podstawie "Wesela" St. Wyspiańskiego.

„Wesele” zostało napisane podczas zaborów. Wyspiański pragnął, aby było kontynuacją dramatu romantycznego oraz oceniało naród i społeczeństwo polskie w aspekcie przygotowania się do wyzwolenia. Ukazywało również ówczesny stosunek do siebie chłopów i inteligencji.
Zamieszczony fragment jest rozmową inteligenta – Pana Młodego z Gospodarzem, który pochodzi z inteligenckiej rodziny, ale dawno temu ożenił się z chłopką i od długiego już czasu mieszka na wsi.

Oczewikanie na spełnienie się złudnych nadziei w "Weselu" Stanislawa Wyspiańskiego

Dramat „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego jest zwierciadłem w którym odbija się Polska. Tematem tego utworu jest polskie społeczeństwo- inteligencja
i chłopi. Ci pierwsi postrzegają wieś (Bronowice) w której odbywa się tytułowe wesele na swój własny sposób. Dla nich jest ona miejscem odpoczynku i spokoju.

Od dekadenckiej śmierci do impresjonistycznego ożywienia… Przedstaw ewolucję poetyki i refleksji w utworach Kazimierza Przerwy – Tetmajera, wykorzystując „Melodię mgieł nocnych” i inne teksty autora.

Kazimierz Przerwa – Tetmajer to jeden z najwybitniejszych poetów polskiego modernizmu. Większą część jego twórczości obejmują dzieła poetyckie. W swoich utworach poruszał często problemy interesujące ludzi tej epoki, m.in. temat śmierci, bezradności człowieka oraz celu jego życia - czego przykładem jest „Koniec wieku XIX”.

Ofiarnictwo? Do jakich granic? Wywiad z doktorem Judymem.

Reporter: Pierwsze i najważniejsze chyba pytanie: czy jest Pan szczęśliwy?
Tomasz Judym: Nie. Nie jestem szczęśliwy i chyba nigdy szczęśliwy nie byłem. Może te krótkie chwile w Paryżu... Chociaż sam nie wiem. Pewny jestem natomiast tego, że teraz, z pewnej czasowej perspektywy, wyraźnie widzę, iż szczęścia w życiu nie zaznałem, po prostu
nie mogłem go zaznać.

Określ nastroje końca wieku w poezji Młodej Polski. Odwołaj się do dołączonych tekstów („Nie wierzę w nic” K. Przerwy – Tetmajera)

Młoda Polska jest to okres w literaturze i sztuce trwający od 1890 roku (czas debiutów m.in. Przerwy – Tetmajera i innych artystów) do odzyskania niepodległości przez Polskę, czyli do 1918 roku. Okres ten ma wiele nazw: modernizm, neoromantyzm, fin de siecle, dekadentyzm, symbolizm. Dekadentyzm odznaczał się apatią i brakiem wiary w możliwość przetrwania końca XIX wieku przez świat; schyłkowość, poczucie bierności i niemocy wobec nadchodzącego końca wieku.