Na pierwszy rzut oka wydaje się, że utwór ten pokazuje poetę, który nie zna się na poezji. Jest to oczywiście absurd, więc czytający, zachęcony nową zagadką, stara się dowiedzieć, dlaczego tak jest. Tak przynajmniej było ze mną.
Wydawało mi się, że „coś” jest nie tak. Lecz po głębszym przemyśleniu utworu doszedłem do wniosku, iż wszystko jest tak, jak powinno.

Po raz pierwszy w polskiej literaturze postać Żyda pojawiła się w Historii Ignacego Krasickiego, wydanej w 1779 roku. Pisarz wykorzystał w swym dziele motyw Żyda-wiecznego tułacza, który polscy pisarze wieku osiemnastego znali przede wszystkim z roz-powszechnionej wersji apokryficznej opowieści o wędrującym Żydzie pt.

Miłość stała się tematem wielu wierszy. Poeci od wieków opisują ją w swoich utworach, jednak jej obraz na przestrzeni lat znacząco się zmieniał. W starożytności opiewano miłość do bogów,natomiast w chrześcijańskim sredniowieczu podkreślano uczucie do Stwórcy i Matki Boskiej,ale także miłość międzyludzką, która bywała silniejsza od śmierci jak na przykład w romansie "Dzieje Tristana i Izoldy".

Wisława Szymborska była 16 - letnią dziewczyną, kiedy wybuchła wojna. Przeżyła jej koszmar, którego echa odzywały się w wielu późniejszych utworach. Do nich należy „Obóz głodowy pod Jasłem” - poetycka próba uzmysłowienia tego, co przeżywali więźniowie rosyjscy skazani przez hitlerowców na śmierć głodową.