„Ludzie bezdomni” to piąta książka Stefana Żeromskiego. Pisał ja w latach 1898-1899, ale wykorzystał w niej doświadczenia i obserwacje całego dotychczasowego życia.
• Budulec życiorysu Joasi stanowiły wspomnienia Żeromskiego z: — dzieciństwa w zbiedniałej rodzinie szlacheckiej ze wsi Strawczyn, — nauki w kieleckim gimnazjum, — okresu tułaczki po cudzych domach, kiedy po śmierci rodziców musiał zarobić na życie korepetycjami.

Na przełomie XIX i XX wieku możemy zaobserwować w literaturze wzrost zainteresowania problematyką wiejską. Młoda Polska zwróciła swoje zainteresowanie w kierunku ludu, na gruncie przeświadczenia odwołującego się do tradycji romantycznej, iż tylko wśród niego zachowały się pod-stawowe narodowe wartości kulturowe.

Witam państwa serdecznie w kolejnym odcinku „Prosto z pola walki”. Dzisiaj mam zaszczyt komentować dla państwa pojedynek Polaka- Zbyszka i rycerza zakonu – Rotgiera, który odbędzie się na podwórzu dworu pary książęcej, księżny Anny Danuty i księcia Janusza. Walka zapowiada się bardzo emocjonująco.

Władysław Reymont był młodopolskim literatem, którego jednym z największych dzieł stała się powieść pt. ?Chłopi?. Książka ta przedstawia życie mieszkańców wsi ze wszystkimi problemami i zależnościami społecznym tam panującymi. Jedną z najważniejszych części życia wiejskiego była przyroda, od której życie chłopów było bardzo zależne.