Przełom wieków XIX i XX to okres, w, którym twórcy literatury tamtejszych czasów koncentrowali się w głównej mierze na przedstawieniu obyczajów, stylu i warunków życia ludności wiejskiej. Często robili to w sposób naturalistyczny, wstrząsający. Opisywali także relacje pomiędzy różnymi grupami chłopów.

Niektórzy poeci i pisarze skupili swe zainteresowania na osobistych przeżyciach i nastrojach oraz problemach moralnych. Inni, choć bronili swej niezależności artystycznej, to jednak związali się z dążeniami społeczeństwa, wyrażali uczucia patriotyczne rodaków i protest przeciw niesprawiedliwości społecznej.

W całym pisarstwie Stefana Żeromskiego przeplatają się dwa zasadnicze obszary tematyczne: współczesność i historia naszego kraju. Pisarz był wyraźnie zafascynowany epoką napoleońską, jednak o społecznej wadze jego twórczości historycznej zadecydowały przede wszystkim utwory dotyczące powstania styczniowego.

„Promienisty zachód słońca” to pejzaż, którego głównym elementem jest słońce – zajmuje ono prawie całą przestrzeń obrazu. Motyw słońca urzekał Weissa w ciągu całej jego twórczości. W swych wierszach nazywał je "ognistym owocem błyszczącym kolcami promieni, staczającym się z wolna z drzewa dnia" lub "promienistym kołem zazębiającym się o grzebień lasu".