I Bóg świadkiem, był szczęśliwy, bardzo szczęśliwy; Bóg świadkiem, był za wszystko wdzięczny. Było mu dobrze, lepiej, niż mógł się spodziewać, lepiej, niż na to zasługiwał. Tylko że, niezależnie od tego, jak mu było, choćby mu było nie wiem jak dobrze, to już nie było to, co dawniej. Tamto utracił i nigdy już nie odzyska.

Poniższy fragment powieści „Ludzie bezdomni” Stefana Żeromskiego przedstawia pożegnanie narzeczonych: doktora Tomasza Judyma i Joanny Podborskiej. Akcja przytoczonego fragmentu toczy się w momencie przyjazdu Joasi do Zagłębia. Celem jej podróży była rozmowa z Judymem na temat ich wspólnej przyszłości.

Przytoczony fragment powieści Stefana Żeromskiego umiejscowiony został prawie na samym końcu w rozdziale "Rozdarta sosna". Przedstawiono w nim część rozmowy Joasi i Judyma, która doprowadziła do rozejścia się ich dróg. Z tego dialogu odczytujemy cechy obojga bohaterów.
Jednak, żeby rozpocząć przytaczanie indywidualnych cech bohaterów, należy zauważyć ich cechy wspólne.

Wyspiański w swoim słynnym dziele pt. „Wesele” porusza ważny problem dotyczący ówczesnego polskiego społeczeństwa. Dzieło to, jest swoistą „szopką polityczną” idealnie odzwierciedlającą charakter i zachowanie inteligencji oraz chłopstwa. Pomimo, iż dramat teoretycznie ukazuje bratanie się owych warstw społecznych, to czytelnik zauważa pewne nieścisłości.