Król Olch” Wolfganga Johanna Goethego nie jest mi obcy. Pierwszy raz przeczytałam go, gdy byłam dzieckiem i od tego czasu budzi mój szacunek i lęk. Wciąż pamiętam narastające napięcie, lekko spocone dłonie, zdenerwowanie jakie wtedy czułam. Najważniejszy jednak był w tym strach małego dziecka, które w trakcie wieczornych powrotów do domu, oglądało się nerwowo za siebie, marząc o spotkaniu z przerażającym Królem Olch.

Bohaterem lirycznym utworu jest książka. Już od pierwszej linijki domyślamy się, że nie jest to zwykły papier zadrukowany tekstem. Zastosowana personifikacja posuwa ją do roli duchowego mentora, który doradza i naucza podmiot liryczny. Oczekuje od czytelnika nienagannej postawy i posłuszeństwa.

Kocham Cię,
a ten trzeci on kłamie,
nie wierzy, że ty coś do mnie czujesz.
Powiedz prawdę, powiedz "tak kocham Cię".
Powiedz, ze nie wierzysz,
że ja Ciebie nie kocham,
Bo ja wierzę, że ty mnie kochasz
Kocham, kocham i nie przestanę.
Dob

Ten sen który był marzeniem
Niebytem dzisiaj jest...
Chciałam zbyt wiele
Nie liczyłam się z resztą,
A może tak naprawdę niechciałam tego zauważyć
Tak, poprostu dałam zamydlić sobie oczy
Zaufanie - to już nieistotny element gry
Gry którą prowadzi życie
Jestem pionkiem, małym bezbronnym dzieckiem
Które na ślepo szuka miłości
Widzi świat w kolorach tęczy,
Ale to tylko pryzmat szarej rzeczywistości.