To nie są słowa Umberto Eco. Brzmi to paradoksalnie, ale wypowiedzenie antagonistycznej tezy kryje w sobie wewnętrzną sprzeczność. Słowa te wypowiada Wilhelm, racjonalnie nastawiony empiryk (wbrew pozorom znaczenia tych dwóch pojęć nie są przeciwne, bowiem według nomenklatury Ajdukiewicza empiryzm przeciwstawia się aprioryzmowi, a racjonalizm irracjonalizmowi).

„Bywa nieraz, że stajemy w obliczu prawd, dla których brakuje słów” Jan Paweł II. Czy literatura XX wieku potwierdza tę myśl? Przykłady literatury wojny i okupacji.



W maju 1945r Zofia Nałkowska pracuje nad „Medalionami”. Ma w pamięci to, co sama przeżyła i to, co po wojnie usłyszała od innych świadków.

Czy współczesny człowiek potrafi jeszcze czytać w coraz większych głębiach? Czy przypadkiem nie utracił tej jakże ważnej umiejęności, nie tylko do zrozumienia tekstu, ale także wnikliwego przeżywania go? Jak traktuje się dzisiaj w XX wieku spotkanie z dziełem literackim? Czy obecnie ludzie przestają czytać, a tekst nie jest dla nich ważny? Sądzę, że nie, ponieważ nie mówiono by o arcydziełach literatury pięknej.

Strach jest nieodłącznym w życiu człowieka uczuciem, tak starym, jak on sam. Przykładami mogą być strach przed nieznanym, o ironio – również strach przed tym co wiemy, że się wydarzy, strach przed pająkami czy dentystą, strach przed przyszłością, a w końcu również przed śmiercią. Bali się neandertalczycy, egipscy faraonowie, dawni Polanie i każdy z nas.