Czytając stwierdzenie Josepha Conrada-Korzeniowskiego, iż „Człowiek jest zdumiewający...” zastanawiam się, co autor owych słów miał na myśli. Czy wypowiadał je z dumą, myśląc o tym jak wspaniałe wynalazki, dzieła sztuki itp. zostały stworzone przez ludzi, zachwycając się wielkością i geniuszem naszej cywilizacji? A może myślał o skrajnościach ludzkiej osobowości, o tym, iż człowiek daje życie z wielką łatwością i równie łatwo potrafi je odbierać? Antropologia filozoficzna od wieków stara się ostatecznie zdefiniować, jakie i czym jest człowieczeństwo, odpowiedzieć na pytania o istocie ludzkiej i wypracować koncepcję człowieka, która określi jego naturę.

Początkowo wszystkie legendy, baśnie, fakty historyczne, dokumenty były przekazywane ustnie z pokolenia na pokolenie. W późniejszym czasie zostały zapisywane i przepisywane ręcznie przez zakonników. Dopiero w XV wieku Gutenberg wynalazł druk. Od tego czasu zaczęto drukować książki aż po dzisiejsze czasy.

„Choćbym mówił językami ludzkimi i anielskimi, a miłości bym nie miał, byłbym miedzią dźwięczącą lub cymbałem brzmiącym. I choćbym miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał całą wiedzę, i choćbym miał pełnię wiary, tak że góry bym przenosił, a miłości bym nie miał. Byłbym niczym.

Od zarania dziejów naszej cywilizacji, człowiek nie był wolny od rozterek duchowych. Po zaspokojeniu swoich najważniejszych potrzeb bytowych jak pożywienie, bezpieczeństwo, schronienie, potrzebował wskazówek moralnych jak żyć i postępować. Ktoś musiał stworzyć ład i porządek.
Kilka tysięcy lat temu w Azji Mniejszej powstała Biblia, która była pierwszą i jednocześnie najważniejszą księgą ujawniającą rozterki ówczesnego człowieka.