Odbiorcami poezji bywają ludzie w różnym wieku , i młodzi , i starsi , którzy szukają w niej wyrazu własnych uczuć i doświadczeń. Wszystkich łączą pytania o własną tożsamość: o to kim jestem , dokąd zmierzam i dokąd chciałbym dojść, by siebie by siebie określić i sprawdzić w działaniu. Poeci właśnie poprzez swoje utwory mówią o swoich smutkach i radościach , bólach i niepokojach, pragnieniach i rozczarowaniach.

Słowa polskiej wybitnej poetki, zachwycając początkowo swą błyskotliwą trafnością i wywołując podziw dla zamknięcia tak przemyślnej, spójnej intelektualnie, niepodważalnej niemalże treści w tak mało obszernej formie, po chwili budzą w sercu niejasne, trudne do sprecyzowania uczucie grozy, jakiś instynktowny lęk z głębi naszego jestestwa.

Dewiza „uczyć, bawić, wzruszać” określona została przez twórczość okresu starożytności. Ujęta w tak zwięzłej formie, czysto i jasno określała rolę ówczesnej literatury. Dzieła, które powstawały w tamtym okresie w myśl tej reguły możemy podzielić zasadniczo na kilka grup.
Pierwszą z nich były utwory o charakterze silnie dydaktycznym.

Jednym z najbardziej żywych obrazów dzieciństwa, jakie przechowuję w pamięci, jest widok ojca siedzącego z fajką w swoim ulubionym, skórzanym fotelu, zatopionego w lekturze. Odkąd przestał pływać, niemal całe dnie przesiadywał w swoim gabinecie nadrabiając książkowe zaległości. Ojciec kochał swoją pracę, jednak zawód marynarza nie był jego wolnym wyborem.